Co za ohyda! Po mrocznej stronie nauki recenzja

Tytuł przyciąga oko i to bardzo ! No i jest to naukowo udowodnione dlaczego ludzie generalnie mają skłonności do oglądania rzeczy, które tak naprawdę ich brzydzą i odpychają. Po tej książce możemy oczekiwać tylko sprawdzonych teorii, ponieważ autorka jest znaną dziennikarką i współpracuje między innymi z " National Geographic". Jak sama mówi już w dzieciństwie fascynowały ją dziwaczne okazy, a szczytem szczęścia było pojawienie się w okolicy wysypiska śmieci.
Dlaczego zajęła się tak oryginalnym tematem, bo uważa, że zapoznanie się z nim od strony naukowej sprawia, że staje się dla człowieka mniej groźny i obrzydliwy.
Tak więc zaczęła swoją pracę banalnie - od udziału w sekcji zwłok, która okazała się być zupełnie czymś innym niż to widujemy w serialach kryminalnych. W sekcji zajmującej się takim tematem jest w ośrodku do którego trafiła wielu patologów, którzy zajmują się różnymi " klientami". W zależności od rodzaju śmierci różnie tez są określani. Inaczej tez postępuje się z osobami zaraz po śmierci, a inaczej z tzw. zgniłkami czyli denatami sprzed wielu dni. I tu następuje długi rozdział mówiący co i jak wygląda, ale w dalszym ciągu nie jestem przekonana co do tego, czy tak wnikliwa analiza zmieniała coś w moich obrzydzeniach i czy chciałabym wziąć w tej makabrze udział.
No ale sekcja to taka podstawa ohydztwa, ale czy ktoś wie, że równie ohydne są muchy wraz z ich larwami. I niestety są w nich upatrywane rozległe plany....żywnościowe dla naszej planety. I tu zgrabnie przeskakujemy do świata zwierząt , które mniej lub bardziej nas zaskakują. No bo panuje stereotyp, że pies po śmierci właściciela nie ruszy i tu zaskakujące, wcale nie jest to tak do końca pewne.A dlaczego czytajcie, czytajcie...
Mamy wspomnienie inteligencji szczurzej, zagadkę związaną z wronami i ich zachowaniem nad zwłokami.
Ale żeby nie było, że książka to tylko świat zwierząt to autorka pochyla się nad takim dziwactwem ludzkim jak stosowanie lalek woo doo nadnaturalne zdolności niektórych osób do zapamiętywania twarzy ( ale czy to ohyda?) czy też różnego rodzaju psychozy.
Naprawdę trzeba przyznać, że można być zaskoczonym jak mało wiemy o nas samych i otaczającym nas świecie. Duży plus trzeba przyznać autorce, że nie są to takie tam bajeczki, ale każda teoria jest podpierana konkretnymi badaniami podanymi już w tekście lub w przypisach po każdym rozdziale. Tak więc wszystkich głodnych wiedzy, ale niekoniecznie chcący być zarzuconymi tabelkami zapoznajcie się z ta książką i zmierzcie się ze swoimi ohydami.