Co za ohyda! Po mrocznej stronie nauki recenzja

Ohyda, fujka, zostaw. Z fascynacji kupą wyrasta się w wieku sześciu lat, nikt nie chce poświęcić kariery na babraniu się w glutach, wstrętny tłuszcz z patelni należy jak najprędzej wylać do zlewu, bo im mniej się o tym myśli, tym lepiej. Albo i jednak gorzej, bo odpychające nas rzeczy nigdzie się nie wybierają – i wracają chociażby jako tłuszczowe monstra rządzące kanałami.

Książka jest zbiorem wpisów z bloga autorki (prowadzonego na National Geographic „Gory Details” – kto co bieglej włada lengłydżem, powinien obczaić przed zakupem) poszerzonych o dodatkowe fragmenty i głębszy risercz. Czterdzieści dwa rozdziały przyporządkowano do sześciu kategorii: okołokryminalną makabrę (m.in. zwierzęta zjadające właścicieli po śmierci, makiety Frances Glessner Lee czy zagadka wylewu butów ze stopami), rzeczy wstrętne (muchy mieszające badania DNA spermą, jedzenie owadów czy fatbergi czyhające w kanałach), tematy tabu (kanibalizm, łechtaczka, miesiączka, i to do tego w kosmosie), okołoinsektne (mocarne karaluchy, top ten bolesnych użądleń, ślimacze nicienie), ludzkie wydzieliny (siki w basenie, sikanie na rany) i wreszcie co mroczniejsze zakamarki umysłu (lęk przed klaunami, pasożytowe omamy, czerpanie frajdy z dźgania laleczki voodoo). Jak widać, bufet na bogato, aż trudno się zdecydować, co upchać na talerz.

Znacie już menu – jak z wykonaniem? Pewnie macie tego jednego znajomego, który czerpie wielką uciechę z patrzenia, jak krzywicie się z obrzydzeniem, z przyjemnością omawiającego paskudne aspekty jak z największą ilością detali, bo to w końcu certyfikat jego psychicznej potęgi nad waszą lamerska delikatnością (aż ma się ochotę wezwać negocjatora i namówić, żeby typ odsunął się od tej krawędzi, zanim się pokaleczy). Dobra wiadomość jest taka, że Engelhaupt nie jest takim rodzajem człowieka. Autorką faktycznie kieruje ciekawość i przekonanie, że w fujkowym tabu kryją się ważne odpowiedzi – nie będzie was zadręczać paskudnymi szczegółami dla samych paskudnych szczegółów i nie boi się przyznać, że coś ją po ludzku odrzuca. Engelhaupt ma felietonowy styl i poczucie humoru, ale wie, kiedy sobie darować żarty i chętnie oddaje głos innym, nie koncentrując przesadnie uwagi na swoich odczuciach. No, z wyjątkiem plagi szczuromuszej opętującej jej dom, ale kto mógłby ją za to winić.

„Co za ohyda!” to interesujący zbiór nietypowych tematów, o których wolimy niezbyt intensywnie myśleć – zrozumiałe, ale też szkoda, bo tym samym ucieka nam wiele fascynujących zagadnień, pytań czy po prostu rozwiązań uciążliwych problemów. Szczera ciekawość autorki jest zaraźliwa i zachęca do obudzenia w sobie obok wstrętu zachwytu.

[Recenzja została po raz pierwszy opublikowana na LubimyCzytać pod pseudonimem Kazik.]