Ekstradycja recenzja

„Prawda jest gówno warta. Dowody natomiast bezcenne.”

Trudno napisać mi o tej książce. Po jej lekturze, mam mieszane uczucia. Czytałam całą serię i uważam, ze pierwsze cztery części są najlepsze. Każda kolejna jest inna, wszystkie ciekawie napisane. Jednak przy każdej książce, oczekuję powrotu Chyłki, którą pamiętam z początku serii. Niestety ludzie się zmieniają. Chyłka tez.

„Ekstradycja” jest kolejną częścią cyklu. Chyłka boryka się z różnymi, często wręcz nieprawdopodobnymi sytuacjami. W porównaniu do „Wyroku”, czyli poprzedniej pozycji serii, w tej książce przedstawione zdarzenia są bardziej realne. Wydaje się, że Chyłka nieco zmiękła. Za to Kordian powoli staje się opryskliwy i arogancki. Do tego zdaje się nie zwracać uwagi na konsekwencje łączenia benzodiazepin z alkoholem. Zachowuje się skrajnie nieodpowiedzialnie zażywając xanax w dużych ilościach i prowadząc po nim samochód. Może w ten sposób autor chciał zwrócić uwagę czytelnika na ogrom stresu i emocji, które młody prawnik starał się wytłumić? Faktycznie sytuacje, z którymi musi zmierzyć się Oryński mogłyby przerosnąć niejedną osobę. Ukochana kobieta zostaje oskarżona o morderstwo. Ten fakt już jest dużym emocjonalnym obciążeniem. Strach o jej los, lęk o wspólną przyszłość. A to nie jest jedyny problem z jakim mierzą się prawnicy.

Autor zwraca duża uwagę na relację miedzy Kordianem i Joanną. Chyłka przestaje się wstydzić uczucia i okazuje je Oryńskiemu. Oczywiście na swój sposób. Chociaż czasami miałam wrażenie, jakby prześcigali się w znajomość slangowych zwrotów, ale to chyba ich sposób okazywania sobie zainteresowania.

„Takie zaślepienie występuje tylko w dwóch wypadkach. Albo w prawdziwej miłości, albo w chorobie umysłowej.”

Muszę jednak przyznać, że irytowało mnie wprowadzenie do książki Langera. Odczułam ulgę, gdy zginął w poprzedniej części. Ta postać powraca, jest prawie wszechmocny, a jego działania są bardzo nieprawdopodbne. Mam ogromną nadzieję, ze w końcu Remigiusz Mróz przestanie do niego wracać, a skupi się na innych wątkach.

Rewelacyjną postacią jest prokurator Dominika Wadryś-Hansen. Jest to konkretna, uczciwa kobieta, do tego posiada porządnie ugruntowaną wiedzę i potrzebne znajomości. Nie wykorzystuje ich jednak w złych celach. Naprawdę, moim zdaniem, jest to najlepsza bohaterka tej części.

Pomysł bardzo ciekawy. Trzeba przyznać, że książki Remigiusza Mroza czyta się bardzo szybko. Są napisane w przystępny sposób. Nawet relacje ze spraw sadowych nie przytłaczają czytelnika ogromem prawniczej terminologii. Wątek z wybudzającym się ze śpiączki Witalijem, tajemniczą wiadomością i piękną Oksaną wciąga. Niestety, moim zdaniem, kolejny powrót do Langera dużo ujmuje powieści. Jednak romantyczne zakończenie daje nadzieję na kolejną część. Mam nadzieję, ze bez Piotra.