Jak gdybyś tańczyła recenzja

Co to była za cudna książka. Na początku nic nie wskazywało na to, że historia potoczy się w tym kierunku. Akcja rozgrywa się dwutorowo, główna bohaterka Molly jako czternastoletnia dziewczynka i dorosła, stateczna kobieta. Wszystko zatacza koło i tworzy spójną całość. Obie „Molly” przypadły mi do gustu, odpowiednio zaintrygowały i irytowały. Czyli przykład postaci dobrze złożonej. Autorka bardzo dobrze poradziła sobie z przedstawieniem licznych problemów od okresu dojrzewania po utrapienia dojrzałej osoby. Połączenie powieści obyczajowej z nutką psychologii terapeutycznej. Może nie znajdziecie tutaj tempa akcji, jak u Hitchcocka, ale wielowarstwowość i złożoność przykładów z życia poruszy Was dogłębnie. Molly i Aidan są udanym małżeństwem. Do pełni szczęścia brakuje im tylko dziecka. Wszystko inne już mają. Przystępują do programu adopcyjnego. Rodzaj adopcji: otwarta. Molly ma pilnie strzeżoną tajemnice, która może zniweczyć cały proces adopcyjny. W grę zaczynają wchodzić emocje: niepewność, lęk. Czy pokocha maleństwo jak swoje i będzie w stanie dzielić się uczuciami z drugą matką? Prawdziwa rodzina to taka, która dzieli się miłością, a relacje są oparte na prawdzie. Aidan nie zna całej prawdy o rodzinie żony, wyznanie tajemnicy może przekreślić dotychczasowe wspólne życie. Dojrzewanie, poświecenie, wybór , złość, rodzina, kłamstwa, strata, wybaczenie, spełnienie – to wszystko może mieć wiele odcieni i twarzy, taką odsłonę ujrzycie w tej pozycji. Czy prawda potrafi uleczyć? Jak mocno przeszłość i niedopowiedzenia potrafią wpłynąć na przyszłość? Jak żyć z poczuciem winy, dla wyższego celu? Cel uświęca środki? Na te pytania znajdziecie odpowiedzi w środku tej przepięknej powieści. Z powodów osobistych, czuję silną więź z główną postacią i w pewien sposób pozwoliłam sobie na przepracowanie odczuć i emocji razem z nią.  Zasada „ Jak gdyby”, chyba zacznie mi towarzyszyć każdego dnia. Polecam serdecznie również inne książki tej autorki.