Kwestia czasu recenzja

Ostatnia część trylogii Pruskich Bab od Małgorzaty Starosty pozostawia po sobie niedosyt. Autorka zaczyna być coraz bardziej rozpoznawalna w gatunku komedii kryminalnej i powiem więcej: powinna mieć więcej rozgłosu. Niezależnie od płci oraz doświadczenia życiowego każdy w tej historii znajdzie coś dla siebie. Żyjemy aktualnie w dużym stresie, a po lektury często sięgamy po to, aby się odstresować i czasami... Uśmiechnąć.

"Wie pan, w ogóle nie czuję się zaskoczony. Powiem panu więcej: to była wyłącznie kwestia czasu, kiedy tych dwoje znowu się w coś wpakuje".

Trylogia skupia się na historii przewrotnej rodziny Prusko, która przyciąga nieszczęścia, a jak lubi określać sama autorka, Edyta Prusko przyciąga same trupy. Ostatnia część daje nam przedsmak Podlasia. Wybieramy się do Augustowa i pierwsza myśl, jaka przychodzi do głowy, że niekoniecznie chcemy się tak szybko żegnać z zwariowaną rodziną. Czy to naprawdę już koniec? Kwestią czasu będzie też sentyment, wspominanie Prusków i rozwiązanie z nimi tej ostatniej sprawy. Z racji tego, że to ostatnia część, nie chcę za bardzo zdradzać Wam fabuły i psuć przyjemności. Wiedzcie, że wiele zmienia się na przestrzeni książek, a co najważniejsze: rozwija się również warsztat Małgorzaty Starosty. Mam wrażenie, że wzięła sobie do serca każdą z uwag, które mogła przeczytać w recenzjach. Kwestią czasu okazało się również sięganie po bardziej skomplikowane intrygi. Tym razem autorka mogła nas w wielu momentach zaskoczyć. Zauważyłam też duży progres w planowaniu fabuły, pojawia się mniej chaosu, a więcej przemyślanych mylnych tropów. Choć autorka nie skupia się za bardzo na opisach przeżyć wewnętrznych bohaterów, nie sprawia to, że nie rozumiemy decyzji postaci. Jesteśmy w stanie się zaangażować, przeżywać razem z nimi wzloty, upadki, a co najważniejsze, podejrzewać co poniektórych o dokonanie zbrodni. Podoba mi się też, jak rozwija się relacja małżeńska Edyty i jak kwitła miłość u innych. Kto by pomyślał, że w obliczu tragedii niektórzy mogą znaleźć swoje szczęście?

"Tam, gdzie w grę wchodzi Edyta Prusko, nie ma miejsca na przypadki".

To najlepsza część i zarazem rewelacyjnie zwieńczenie historii. Nie zabraknie tu nieco dojrzalszego humoru, gry słów, której zabrakło mi w poprzednich książkach. Czy o dorosłej kobiecie też można powiedzieć, że Edyta dorasta, że Edytka nam się starzeje? Jestem bardzo ciekawa tego, jak historia powstała od kuchni, wszak autorka wspominała, że wiele zaczerpnęła ze swojego życia. Czego bym chciała w następnych książkach? Więcej śledztwa pokazanego z perspektywy policjanta! Tutaj nie zabraknie silnych kobiet, ich niezależności, momentami buty i arogancji, ale przede wszystkim walki o swoje szczęście, lecz zdecydowanie czuję niedosyt w ukazaniu prawdziwego dochodzenia. Chociaż, może nie powinniśmy się śmiać z nieudolności niektórych policjantów?