Gniazdo recenzja

Powracające obrazy dawnych lat. Wcale nie chcesz ich widzieć, ale one narzucają się. Momentalnie zmienia się twój nastrój. Zapadasz się w ciszy, gdzie niezauważalnie iskrzy nadzieja. Skalista przepaść u stóp i pustka. Musisz stawić czoła swoim największym lękom. Nieme słowa rozpaczy bzyczą. Samotność przeznaczenia upada w mrok. Widzisz ludzi z tamtego okresu. Ich twarze, spojrzenia, gesty. Słyszysz głosy, przechodzisz przez dawne miejsca. Czujesz jak wszystko się zbliża, jest takie znajome. Od przeszłości nie ma ucieczki. Wciąga w swój czas. Bezustannie ma nad tobą władzę. Bezdenna melancholia opuszczenia pogrążająca duszę. Przenika ból, przytłacza, wyzwala bezradność i smutek.

Majka po traumatycznych przeżyciach próbuje odzyskać równowagę. Ciągle jednak pomimo zakończonej terapii, zmaga się z atakami. Przepada w otchłani myśli i zdarzeń. Wyjazd z mężem i znajomymi w rodzinne strony ma być początkiem końca problemów. Nowe życie. W ruinach zamku odbywa się impreza i wówczas ślad po Majce ginie. Nikt nic nie widział, nikt nic nie słyszał. Rodzinne miejsce okazuje się siedliskiem zła.

@annastanczyk_autor serwuje rewelacyjny debiut. Wyśmienity thriller, który rozbija emocjonalnie czytelnika o skały jaskiń. Bohaterka poszukująca miejsca na ziemi wpada ciągle w sidła zła. Błądzi, potyka się. Próbuje walczyć. Spogląda w nicość a ukryte strachy wypełzają nieoczekiwanie. Przeszłość wkracza w teraźniejszość. Wspomnienia wynurzają się zza mgły pamięci. Łzy w oczach, żal w sercu, ból duszy.

Tytułowe gniazdo to rodzinna miejscowość, gdzie wszystko się zaczęło. Ucieczka nie pozwoli zapomnieć. Powraca, by przeżyć oczyszczenie, ale nikt nie spodziewa się, że gniazdo zostanie ponownie splamione krwią .

Życiowe komplikacje wzmagają cierpienie i utrwalają mechanizmy obronne, które za cenę ucieczki przed prawdą utrzymują w błędnym kole przeznaczenia. Odbierają szansę na wyzwolenie i zabliźnienie starych ran. Mieszanka złudzeń i rozczarowań, a w tym wszystkim wybrzmiewa przeszywający ból samotności, która może dopaść każdego z nas.

Bagaż trudnych doświadczeń powraca niczym zły sen. Odciśnięte głęboko traumy pozostają smugą błota, której nie można zmyć. Wszystko przytłacza, ale nie może się poddać i pozwolić, by koszmar przejął władzę nad życiem.

Mrok niczym pełzający wąż oplata życie Majki, powodując chaos myśli. Życie roztrzaskane na kawałki. Odłamki ranią duszę, która przypomina krainę śnieżnego snu, a pod skorupą lodu czuć słaby puls.

Możemy żyć iluzją, że traumy sprzed lat nas nie dotyczą. Wierzymy, że niepamiętanie zapewnia nam ochronę przed przeżywaniem trudnych uczuć. Tymczasem wystarczy sobie uświadomić, że niepamięć jest pozorna. Bolesne wydarzenia są zapisane w naszym umyśle, ujawniają się w określonym sposobie przeżywania.

Nieoczekiwanie wyborny debiut, naszpikowany emocjami. Czytajcie!
Gorąco polecam.