Gra Anioła recenzja

Carlos Ruiz Zafón to pisarz, którego chyba nikomu nie trzeba przedstawiać. Zdobył uznanie wśród rzeszy czytelników na całym świecie, a jego powieści zbierają praktycznie same pozytywne recenzje. Ja pierwszy raz zetknęłam się z twórczością tego autora czytając Światła września. Powieść okazała się całkiem dobra, ale nie powaliła mnie na kolana. Doszłam do wniosku, że jeśli chcę zrozumieć na czym polega fenomen tego pisarza, muszę koniecznie przeczytać tak zachwalany przez wszystkich Cień wiatru i niestety trochę się zawiodłam. Chciałam jednak dać jeszcze jedną szansę Zafónowi i w końcu zdecydowałam się na Grę anioła.

Przenosimy się do mrocznej Barcelony lat dwudziestych. David Martin, młody mężczyzna, którego życie nigdy nie rozpieszczało, pracuje w redakcji podrzędnej gazety i marzy o karierze pisarza. Któregoś dnia, ku swemu zaskoczeniu, otrzymuje od tajemniczego wydawcy ofertę napisania dosyć nietypowej książki. David nie zdaje sobie jeszcze wtedy sprawy z tego, że to zlecenie może odmienić jego życie. Czy podejmie się tej gry?

Gra anioła to druga część cyklu Cmentarza Zapomnianych Książki i oczywiście nawiązuje treścią do części pierwszej, czyli Cienia wiatru. Ponownie pojawia się tu Cmentarz Zapomnianych Książek, postać księgarza Sempere, czy choćby Barcelona w tle. Sceneria stworzona przez Zafóna jest niezwykle nastrojowa, a cała książka utrzymana jest w niesamowitym, magicznym klimacie. Na uwagę na pewno zasługują wyraziści i barwni bohaterowie. Język jest plastyczny, a dialogi świetnie skonstruowane. Wszystko to bardzo porusza wyobraźnię czytelnika. Styl pisarza jest zachwycający i nie do podrobienia, ale… Pomimo tych licznych zalet, historia sama w sobie właściwie wcale mnie nie zainteresowała. Zupełnie nie mogłam wciągnąć się w akcję, miejscami czułam wręcz znużenie. Czytałam tylko po kilka stron dziennie i odkładałam na półkę w nadziei, że Zafón mnie jednak zachwyci, ale tak się nie stało. Kolejnych prób raczej nie będzie.