Gra Anioła

Jedna z najpiękniejszych książek jakie miałam okazję czytać.! Wspaniała! Nieporównanie lepsza od części pierwszej. Z początku tak jak i w "Cień wiatru" nie przypadł mi do gustu klimat tej książki, ale z czasem, podczas czytania przestało mi to przeszkadzać. Książka fantastyczna, poruszająca do głębi. Do tego doskonale zbudowane napięcie wokół całej tajemnicy oraz lekki styl pisania autora sprawiają, że książkę czyta się jednym tchem. Jej zakończenie, tak wzruszające i wyjątkowe doskonale wieńczy całą książkę, wzruszając do łez, zakończenie o którym się nie da zapomnieć.

Zostałam zaskoczona "mroczniejszym" klimatem, odstającym od poprzedniczki. Zdaje się być utrzymana w poważniejszym tonie i jest niepokojąca, ale to wielki plus. Zafon utrzymał swój poziom w kolejnej części.

"(...) sztuka odraczania i odwlekania. Każdy, kto zjadł zęby na pisaniu, wie, że jakiekolwiek zajęcie, od temperowania ołówka po katalogowanie niebieskich migdałów, ma pierwszeństwo przed tą chwilą, kiedy trzeba wreszcie usiąść na krześle przy biurku i wysilić mózg." [akt drugi, rozdział 31] - mój ulubiony cytat z tej książki, w pełni oddający moje lenistwo ;) A jak ślicznie omówione! Co do samej książki - wiele osób porównuje do "Cienia wiatru". Ja nie wiem, która była lepsza. Obie mnie w pewnych momentach nudziły. Czytając "Grę anioła", do końca trwałam w przekonaniu, że "Gra" jest kontynuacją "Cienia", a przynajmniej akcja dzieje się w późniejszych latach. Jakie było moje zdziwienie, kiedy czytałam epilog ;) O czym jeszcze wspomnę - nie czytało mi się dobrze, bo miałam wydanie z 2008 roku, w którym doliczyłam się co najmniej 5 błędów w druku, które doprowadziły mnie do gorączki. Może i jestem pedantką, ale zwracam szczególną uwagę na takie rzeczy. To jednak nie wina autora. Zafón znów zbudował akcję plątającą się w labiryncie ulic Barcelony, które z kolei oplecione były historią książki. Kolejny raz milion nazwisk, miejsc, z których nawet połowy bym nie wymieniła (mimo że skończyłam lekturę zaledwie godzinę temu). Znów miłość, z czego wątek ten ciekawy był jedynie we Francji (wydarzenia związane z tym love story w Hiszpanii były zwyczajnie nudne). I odnoszę wrażenie, że Davida, głównego bohatera, można okrzyknąć Niezniszczalnym. Tyle razy był pobity, pocięty nożem, a i tak...

'' Zamykasz się w swej warowni i wydaje ci się , że potrafisz przeżyć , nie przyłączając się do chóru ministrantów i nie wkładając mundurka ''

W przypadku tej książki nie sądzę bym potrafiła napisać coś odkrywczego . Ona jest po prostu magiczna . Jest jak ballada opowiadana w wietrzny wieczór przy zapalonym ognisku , lub przy trzaskającym iskrami kominku . Jest opowieścią przy czytaniu której czytelnik przestaje panować nad swoją twarzą i zupełnie nie zauważa że mu się oczy robią coraz większe i coraz okrąglejsze , że szczęka mu opada na przysłowiowe papucie , a ręce zaczynają drżeć . Przynajmniej ze mną tak było . A ja uwielbiam takie bajanie . Z tym że w przypadku tej książki , uważny czytelnik w balladzie doszuka się naprawdę ważkich treści między wierszami . A więc dawno , dawno temu był sobie chłopiec który nazywał się David Martin . Ów David od początku ma '' pod górkę ''. Ojciec powróciwszy z wojny , nie potrafi dać sobie rady sam ze sobą , matka porzuca ich obu i po prostu odchodzi . Młodziutki Martin jest chorowity i słaby , pozwala się też wykorzystywać w pracy . Jakby tego wszystkiego było mało , a los nie dość zadowolony z jego sytuacji , David dowiaduje się że ma raka mózgu i zapewne długo nie pociągnie . Zrezygnowany chłopak zupełnie podupada na duchu i wtedy...czary mary , jak za dotknięciem czarodziejskiej różdżki pojawia się ON - Andreas Corelli i od teraz już nic nie jest takie samo jak było...Książkę jak najbardziej polecam .

Ludzie, dlaczego wy porównujecie ją do Cienia wiatru? To, że książki dzieją się w tym samym miejscu i mają ten sam klimat (choc już nie czas) nie oznacza, że mają takie same. Cała reszta się różni. Cień był bardziej ckliwy, a Gra jest bardziej krwawa. Uważam, że książka jest boska, choc miejscami ciężka i przytłaczająca, ale to tylko dodaje jej uroku. Zaczęłam czytac rano w sobotę, a skończyłam o 4 nad ranem jak zaczęło świtac i wtedy poczyłam się dziwnie. Szarosc starych kamieniczek za oknem i gruchanie gołębi sprawiło, że miałam wrażenie jakbym znalazła się w powieści Zafona. Jedynym minusem i zarazem kolejnym plusem są liczne niedomówienia. Powinni uprzedzic, że książka nie jest dla wszystkich skoro tutaj tyle 'rozczarowan' ble ble ble..

No i przyszedł czas na drugą z serii :) Cmentarz Zapomnianych Książek znowu mnie zaprosił w swoje progi. Była to, po raz kolejny, świetna przygoda. Było intrygująco, było czasami mrocznie, czasami romantycznie, czasami pojawiła się gęsia skórka. Zafon potrafi omotać czytelnika. Mnie wessało na parę dni i nie chciało wypuścić. Mroczna Barcelona lat dwudziestych XX wieku, nietuzinkowe postaci, świetnie nakreślony wątek głównego bohatera, który w zamian za napisanie pewnej książki dostaje niemałą fortunę i coś jeszcze - to wszystko składa się na niezwykle zajmującą lekturę :)
Teraz chwila przerwy od Zafona, a potem kolejne części :)

Wciągnęła mnie od pierwszych stron, przeczytałam ją bardzo szybko, nawet za szybko, bo teraz trochę szkoda, że muszę tak długo czekać do premiery kolejnej powieści Zafóna. "Gra anioła" spodobała mi się bardzo, nie zgadzam się z opiniami, że to jakieś popłuczyny "Cienia wiatru", owszem, autor wplótł do powieści znane już miejsca, nawet osoby, ale mi się to bardzo podobało. Zakończenie dosyć zaskakujące. Carlos Ruiz Zafón już od dawna jest moim ulubionym autorem i do tej pory nie zawiódł mnie ani razu. Z niecierpliwością czekam na "Księcia mgły".

Jak dla mnie jest to najgorsza książka Zafóna. "Najgorsza" nie znaczy oczywiście kiepska, do bani, itd., nie. Według mnie znajduje się na pograniczu, między DOBRĄ a BARDZO DOBRĄ. W powieśći występują straszne sceny, ale jest ich naprawdę niewiele, książka przypomina bardziej kryminał bądź thriller, który ma za zadanie trzymać czytelnika w napięciu. Jednakże "Gra Anioła" urzekła mnie swoją odmiennością, choć istniały w niej nawiązania do "Cienia wiatru". Książka jest jak najbardziej godna polecenia :)

Bardzo przyjemna książka, szybko się ją czyta mimo sporych gabarytów. To moje pierwsze zetknięcie z tym autorem i myślę, że nie ostatnie. Po przeczytaniu jej czułam lekki niedosyt zakończeniem i byłam trochę skołowana, ale ogólnie wrażenia mam niezwykle miłe. Szczególnie zżyłam się z głównym bohaterem, pisarzem, który pokazał, że praca nad książkami niekoniecznie musi być tak miła i przyjemna, jak niektórym się wydaje.

Wreszcie przeczytałam a myślałam, że nigdy jej nie doczytam. To moja druga książka Zafona i pierwsza tak dłuuuuga więc zarazem monotonna. Udało mi się przeczytać bo zainteresowała mnie tematyka tajemnicy. I po raz kolejny, niestety, przekonuje się, że nie warto iść za głosem innych ;) Kiedyś sięgnę znów po Zafona, ale już nie tak grubą! Nie lubię grubych książek, strasznie się męczę przy nich.

Po przeczytaniu "Cień Wiatru" nie mogło zabraknac w mojej biblioteczce rowniez tej ksiązki. Wcale mnie nie rozczarowala,przeciwnie rowniez znalazlam w niej wiele emocji towarzyszacych czytaniu jak rowniez ciekawe i bardzo wciagajace watki. Do dzis pamietam moje łzy wzruszenia czytajac ostatnie kartki tej ksiazki:)

Zaczęłam ją czytać przedwczoraj i miałam nieodparte wrażenie że kiedyś ją czytałam. I nie byłam do końca pewna czy to mi się miesza z "Cieniem wiatru" czy też po prostu sobie przypominam. Przeczytałam początek i koniec. I już wiem, że ją wcześniej miałam okazję czytać. W każdym razie mi się podobała.

Koniec mnie rozczarował. Myślałam, że wątek z Isabellą potoczy się całkowicie inaczej i rozwój wydarzeń, który został zaserwowany nam przez pana Zafona w ogóle nie przypadł mi do gustu. Aczkolwiek książka dobra, choć, zważając na zakończenie, muszę przyznać, że bardziej podobał mi się "Cień Wiatru".