Labirynt duchów

Znalazłam tę książkę w wynajmowanym mieszkaniu w Juracie z przeznaczeniem dla gości. Chciałam ją przeczytać od jakiegoś czasu, więc pomyślałam, że nadarza się okazja, ale czy zdążę 900 stron przez 5 dni urlopu? Zwłaszcza, że nie przyjechałam tu przecież tylko czytać.
W 2005 przeczytałam „Cień Wiatru” i pamiętam, że mi się podobał, natomiast niewiele poza tym. Pozostałe dwie części jakoś mi umknęły. A tutaj taka kobyła, wymagająca skupienia, pełna skojarzeń, z nawiązaniami do poprzednich części, które nic mi nie mówiły. Ambitne wyzwanie! Jednak dałam radę. Chociaż nie znałam, lub nie pamiętałam bohaterów pojawiających się na kartach książki, więc ciężko było mi się połapać w ich historiach. Poza główną bohaterką Alicją, która została stworzona dopiero w tej powieści i jest postacią znakomitą. Trochę mi przypomina bohaterkę „Kill Billa”. Chociaż często towarzyszyło mi zniecierpliwienie zbytnim rozwlekaniem akcji, dałam się porwać znakomitemu stylowi Zafona, błyskotliwym dialogom i spostrzeżeniom, mrocznemu klimatowi. Książka niewątpliwie wartościowa i warta polecenia, jednak mam dwie uwagi: powinna być o połowę krótsza a akcja bardziej skondensowana oraz: książki z serii należy czytać po kolei. Ja przeczytałam pierwszą i ostatnią i wiem, jak się to wszystko kończy, więc nie mam motywacji, aby sięgać po środkowe tomy.

Uważam, że zakończenie cyklu "Cmentarz Zapomnianych Książek" bardzo się udało Zafonowi. Mamy tu swoich ulubionych bohaterów z wcześniejszych odsłon serii, ale pojawiają się też nowe, ciekawe postacie, nowe tajemnice, jak również rozwiązanie starych sekretów... Książka mimo swojej niewątpliwie dużej objętości nie nudziła mi się ani przez chwilę, wciąż z zapartym tchem pochłaniałam kolejne strony.
Bardzo dobre podsumowanie cyklu, polecam!

I tak Zafon pięknie zakończył przygodę z Cmentarzem Zapomnianych Książek. Zrobił to w niezłym stylu, aczkolwiek trochę przydługawo Wiele wątków, wielu bohaterów, czasami można się było trochę pogubić ale nie na długo na szczęście. Autor prowadzi na ponownie przez historię rodziny Sempere, w końcu rozwiązując wszystkie zagadki i odpowiadając na pytania, które nasuwały się przy lekturze poprzednich części. Główna bohaterka tej części, Alicja Gris, nigdy wcześniej nie pojawiła się na kartach żadnej z części. Teraz gra tu główną rolę i jest to rola genialna. To najbardziej wyrazista postać w całej historii i muszę przyznać, że moja ulubiona.
Czy polecam? Oczywiście, że tak. Kto czytał poprzednie części musi poznać przecież zakończenie tej niezwykłej opowieści. A poza tym Pan Zafon napisał naprawdę dobry kryminał 😁