Gra Dolina 1 recenzja

ZAGRAJMY…

Ile to razy beztrosko spędzałeś czas grając z przyjaciółmi? Ochoczo rzucałeś kością do gry, przesuwałeś pionkiem po planszy… Pokonywałeś rozmaite przeszkody – a to głaz się zawalił i musiałeś cofnąć się o trzy pola, a to ktoś cię ubiegł i zebrał wszystko, co było do zebrania. A ty przyjmowałeś to z uśmiechem na ustach i grałeś dalej.

A co byś powiedział, gdyby się okazało, że pionkiem w grze jesteś TY? Czy nadal byłoby ci tak wesoło…???

PANIE i PANOWIE rozpoczynamy GRĘ!

-START- Nasza plansza to college w Grace, położony w górach, odosobniony i skrywający niejedną tajemnicę. To tutaj naszym graczom, a może raczej pionkom, przyjdzie się zmierzyć z serią dziwnych wypadków. Na początku wszystko wydaje się być normalne. Dziwić może jedynie mnogość tablic ostrzegawczych wokół uczelni. Nowo przybyli uczniowie z Julią na czele, nie zważają jednak na ostrzeżenia. Beztroska trwa do chwili… W czasie otrzęsin rozpoczyna się prawdziwa rozgrywka. Brat Julii widzi jak dziewczyna o niebieskich włosach skacze do jeziora i znika w nim na dobre. Chłopak rusza jej na ratunek. Nikogo nie udaje się odnaleźć i nikt nie wierzy w jego słowa. Tego samego wieczoru jedna z uczennic znika naprawdę. W ten sposób realizuje się fragment misternie utkanego planu… Komu uda się dotrzeć do –METY- bez szwanku, musicie przekonać się sami.

„Gra” jest pierwszym tomem serii thrillerów młodzieżowych DOLINA. I muszę przyznać, że chętnie do tej doliny powrócę. Może nie z lękiem i pełnymi strachu oczyma, ale na pewno z ciekawością. Krystyna Kuhn – autorka powieści potrafi wciągnąć młodego czytelnika w wykreowany przez siebie świat. Umiejętnie prowadzi partie dialogowe –nie brak w nich humoru i ciętej riposty. Opisy z kolei są krótkie i treściwe, ja bym je określiła terminem „takie w sam raz”. Jeżeli chodzi o mini wstawki z języka angielskiego, typu: "sex and drugs", "happy end", "to nie fair", "community college" - w żaden sposób mi one nie przeszkadzały. Zabieg tego typu (pozostawienia zwrotów obcojęzycznych) spotykałam w wielu lekturach, ostatnio choćby w „Villi Mirabelli”, czy „Polskich rekolekcjach”. W końcu młodzież (do której adresowana jest „Gra”) zna języki obce.

Podsumowując - jak w każdej grze, raz jest lepiej, raz gorzej, ale przyznać trzeba, że „Gra” autorstwa pani Kuhn umie zwabić. Jej zasad nie poznajemy do końca w pierwszej części, niemniej jednak to, co kluczowe, zostaje wyjaśnione. A pewne tajemnice zachęcają do przeczytania kolejnego tomu z serii DOLINA. Już zacieram ręce na następną przygodę!