Smoła recenzja

Suzan jest autorką komiksów, która wyrusza w podróż w poszukiwaniu inspiracji na nową opowieść. Po drodze zabiera autostopowiczkę - tajemniczą kobietę, która zmierza do pewnego lasu, a dokładniej rzecz biorąc do domku znanego z dzieciństwa, do którego nigdy nie wolno było jej zaglądać. Wspólnie spędzony czas, długiem rozmowy, ale też i coś, co moglibyśmy nazwać przeznaczeniem - sprawi, że obie bohaterki udadzą się w to samo miejsce. Jak się bowiem wkrótce okaże, Susan i autostopowiczkę łączy znacznie więcej, aniżeli mogłoby się wydawać...

To znakomite, ale też i trudne dzieło Piotra Marca - bezsprzecznie najlepsze w jego całej dotychczasowej twórczości. Z jednej strony jest to rasowy horror, który oscyluje na granicy realizmu i szaleństwa, ale z drugiej strony znajdziemy tu także elementy kryminału, obyczajowego dramatu i klasycznej opowieści drogi. To wszystko spowija mrok, poczucie nadejścia czegoś złego, wieloznaczność każdego obrazu i każdego słowa, gdzie tak naprawdę nic nie jest oczywistym, ale wszystko bardzo możliwym. I w tym względzie jest to czytelnicze wyzwanie, któremu to poddawanie się jest rzeczą niezwykle intrygującą...

Komiks w komiksie, wspólna droga bohaterek, dotarcie do lasu i odkrywanie dramatycznej przeszłości, która łączy się z tym, co ma miejsce „tu i teraz” - to tylko podwaliny pod naprawdę złożoną, wielowątkową, wielokrotnie zaskakującą i wypełnioną przedziwnymi scenami relację, w której to poznajemy nasze bohaterki, doświadczamy ich traum z przeszłości, jak i też odkrywamy prawdę o tym, co je łączy. I być może nie jestem na tyle bystrą i inteligentną czytelniczką, ale uwierzcie mi na słowo, że nie da się pojąć i właściwie odczytać tej historii za pierwszym razem, co też nie jest niczym złym, gdyż drugie i każde kolejne spotkanie z tą opowieścią odsłania nam z niej to, co dotąd umknęło naszej uwadze. 

 Realizm i mroczna fantastyka - te dwie przestrzenie nieustannie ze sobą się tu przeplatają, ukazując z jednej strony realny, leśny, górski świat surowej codzienności życia, zaś z drugiej wszystko to, co kryje się w mroku, w najgłębszych zakamarkach umysłu, w pobudzonej i często zwodniczej wyobraźni człowieka, który doświadczył zbyt wiele. I najlepsze jest w tym to, że gdy już jesteśmy pewni, iż oto mamy przed sobą tę bardziej realną cześć tej relacji, to za chwilę pojawia się kadr i kilka słów, które absolutnie temu przeczą. I to jest piękne...

Komiks ten nie byłby tak dobrym, gdyby nie znakomite ilustracje Piotra Marca - mroczne, klimatyczne, bardzo szczegółowe w swej postaci i poprowadzone niezwykle lekką, ale i zarazem surową kreską rysunki, z których wyłania się mrok, zło, strach i tytułowa smoła. To ilustracje pełne kolorów, co w mej ocenie potęguje jeszcze bardziej owe poczucie zagrożenia i pewności, że wydarzy się coś bardzo złego. I fascynują nas te kadry, ale też i w jakiejś mierze - chyba też z postępem lektury w coraz większym stopniu, przerażają.

 To jedna z tych odsłon komiksowej literatury, które przetrawiamy przez bardzo długi czas, budząc się chociażby w nocy z myślą, o co chodziło w danej scenie i co tak naprawdę znaczyły słowa wypowiadane przez jedną z bohaterek. I już to samo w sobie świadczy o tym, z jak mocną i dobrą opowieścią mamy tu do czynienia, w której jest tyle zła, brzydoty i makabry, ale w której są i naprawdę piękne, poruszające, ważne rzeczy. I jest tu coś z „Blair Witch Project”, jest coś z serialu „Dark”, jak i jest coś ze znanego nam innego komiksu Piotr Marca pt. „Słodkie chłopaki”..., a mimo wszystko i tak album ten jest czymś zupełnie innym, aniżeli dane nam było dotąd poznać.

„Smoła” Piotra Marca, to bez wątpienia rzecz wielka, ważna, pięknie zaskakująca i stanowiąca jedną z najlepszych odsłon polskiego komiksu tego roku. Sięgnijcie po ten tytuł, dajcie mu się oczarować i zaskoczyć, jak i też nie zrażajcie się tym, że nie wszystko zrozumiecie za pierwszym razem. Tak ma być, taka jest ta historia, tak się ma rzecz ze smołą…