Wszyscy grzesznicy krwawią recenzja

tutaj dryfuje ciemność i dotyka
unosi się płaczem niewinnych
tutaj mrok z grzechem się spotyka
przelana krwią ich ciał już zimnych

i nie ukryje się zło, choć dudni, łomocze
z żalu do bólu dzieciństwa zrodzone
w duszy gryzie, tak mocno chrobocze
piekło na ziemi jest tutaj, ze snu zbudzone

ten czarny, ten biały, a każdy to człowiek
ludzkie serca brzmią uprzedzeniem
i spod zamkniętych ujrzą powiek
zbolałe wnętrze drżące udręczeniem

wierzba całunem ich otoczyła
dziecięce ciała z życia ograbione
w swoich korzeniach ich dusze skryła
one strachem i bólem naznaczone

Hrabstwo Charon wylewa łzy. One ciemnością wyją. Krzyczą. Nieokiełznaną. Dziką. Ona trwogą przed wilkiem opleciona. Przed złym. Bo to anioł śmierci. Azrael. Ten niesie krew. Ból. Krzywdę. Krzywdę dzieci! Ciemnoskórych. Niewinnych. Pod wierzbą piękną. Nad ich losem płaczącą. Tam ich losy zakopane. W ciemnej otchłani ziemi. Tam te dzieci pogrzebane. Krwią pomazane. Czarne dzieci. Dusza się rozrywa. Rozpada. Udręka.

Zbolałe te myśli. Tamte chwile. Winy poczucie na sercu ciąży. Jak głaz. Jest wzrokiem utkwionym w przeszłości. Jest głosem matczynym, którego już usłyszeć nie zdoła. Jest walką o Charon. To miejsce skąpane cierpieniem, ciemnością i brutalnością, kuleje. To jego pokuta. By je od zła ustrzec, ukorzyć ból, odkupić za winy. Szeryf, Titus. Piękna dusza, która wciąż krwawi, a jej głos przebija się przez tragiczne wspomnienia. Rozpadła cząstkami przeszłości udręczonej. Sączącej się przez szczeliny pamięci. Dusza krwawi.

S.A. Cosby wyznacza mroczną drogę, po której stąpa ludzka natura. Pyta o jej moralność, granice. Stawia białego człowieka naprzeciw czarnemu. Zło z dobrem przeciwstawia. Wewnętrzne demony stawia w szranki z determinacją. Miarą człowieczego mroku mierzy zło, krzewiące się głęboko. I tka opowieść. I kruszy zmysły. Ubiera ją we wrażliwość. I daje nam powieść, która wdziera się w serce. Miażdży je. Sieka. Rozdziera mocno. Genialna książka. Do czucia. Do przeżywania. Najmocniej polecam. Wspaniała proza.