Hades. Król Podziemia recenzja

Monika Magoska-Suchar po raz kolejny udowodniła, że jest mistrzynią opowiadania historii, która wciąga od pierwszej do ostatniej strony. Jej najnowsza powieść, "Hades. Król podziemia", to książka, która łączy w sobie magię mitologii greckiej i emocjonującą współczesną narrację. Jest to niesamowity retelling mitu o Hadesie i Persefonie.
Historia Kory, młodej dziewczyny opuszczającej rodzinną farmę, by rozpocząć nowe życie w wielkim mieście – Olimpionie, jest porywająca i głęboko poruszająca. Kora, która dotąd była trzymana pod kloszem przez nadopiekuńczą matkę, w końcu ma szansę na samodzielne życie. Olimpion, miejsce pełne blasku i luksusu, skrywa jednak wiele mrocznych tajemnic. Jej przybycie wywołuje falę nieoczekiwanych wydarzeń, szczególnie gdy zwraca na siebie uwagę Hery, żony wpływowego Zeusa. Hera, żywiąca głęboką nienawiść do matki Kory, postanawia wykorzystać młodą dziewczynę jako narzędzie zemsty.
Główni bohaterowie tej powieści są niesamowicie dobrze wykreowani i zapadają w pamięć. Kora, skromna i piękna osiemnastolatka, która odstaje od standardów Olimpionu, jest postacią, której trudno nie polubić. Jej pragnienie wolności i potrzeba odkrywania świata na własnych zasadach budzą sympatię i podziw. Jest to postać pełna życia i marzeń, która musi zmierzyć się z brutalną rzeczywistością.
Hades, władca tajemniczego Podziemia, jest postacią, której nie da się zapomnieć. Znienawidzony przez społeczeństwo Olimpionu, w tym przez większość swojej rodziny, jest samotnym i niezrozumianym bohaterem. Mimo że jest postrzegany jako morderca i gangster, Hades okazuje się być opiekuńczym, prawdziwym i niedocenianym człowiekiem. Jego samotność i ból doskonale oddaje cytat: "Ja nigdy nie miałem żadnego brata i nigdy nie byłem niczyim bratem. Zawsze byłem sam. Zawsze."
Monika mistrzowsko oddaje złożoność relacji międzyludzkich i społecznych w Olimpionie. Pod piękną powierzchnią tego miasta kryją się mroczne sekrety i niekończące się intrygi. Rodzina Zeusa, na pierwszy rzut oka idealna i bez skazy, okazuje się być przegniłym i zepsutym od środka jabłkiem. W tym kontekście Hades, mimo swojej złej reputacji, staje się jedyną osobą, która może dać Korze to, czego naprawdę potrzebuje – prawdziwą opiekę i zrozumienie.
Autorka wplata w retelling mitu o Hadesie i Persefonie motywy takie jak age gap, trudne relacje rodzinne, wszechobecne sekrety, przyjaźń i miłość. Historia pokazuje, jak skomplikowane mogą być relacje rodzinne i jak nawet najbliżsi mogą okazać się naszymi najgorszymi wrogami. To opowieść o odkrywaniu siebie, zmaganiu się z przeszłością i poszukiwaniu swojego miejsca w świecie.
Książka jest tak wciągająca, że przeczytałam ją dwa razy, a za każdym razem odkrywałam coś nowego. Czas przy niej mija ekspresowo, a odłożenie jej choćby na chwilę graniczy z cudem. Z niecierpliwością czekam na kolejną część i dalsze losy Kory i Hadesa.