Recenzja książki Nasz ostatni dzień

To powieść, którą wielu może pokochać lub podobnie szybko odłożyć i nie wracać, ani do niej, ani to czegokolwiek pióra tego autora. A dlaczego?
Fabuła jest prosta - zostało ci dwadzieścia cztery godziny życia. Ba, czasem nawet mniej, tego nie wie ani osoba, która do ciebie dzwoni i która ci to przekazuje, ani ty sam. Zegar tyka, piasek sypie się w klepsydrze. Życia ma nagle metę. I co zrobisz? Co powiesz? Gdzie pójdziesz?
Kogo przytulisz ostatni raz?
Możesz ryzykować życiem, skoro i tak umrzesz...

Takie telefony odbierają Mateo i Rufus i w wyniku zbiegu okoliczności poznają się "w realu" dzięki aplikacji dla takich, jak oni, dla Zgonersów. Dwóch kompletnie rożnych chłopaków staje nagle wobec siebie jako... początkowo tylko nieznajomi szukający wspólnego języka, potem jako przyjaciele, a gdy uzmysławiają sobie, że są dla siebie chyba kimś więcej.... jest już za późno. Jednak ich życia od tej pory, od momentu znalezienia towarzysza, tempo każdej minuty diametralnie przyspieszają, ewoluują. Każdy z nich się zmienia, zaczyna inaczej postrzegać otoczenie i siebie samego. Zmienia się ich obraz jako jednostek, które dotąd nie wierzyły w siebie. I - jak można przypuszczać - ten ostatni dzień tak na prawdę winien być pierwszym dniem nowego życia... Powinien być startem do bycia kimś innym, kimś, kto nie ma lęków, nie magluje przeszłości i kto posiada wiarę w siebie. W siebie - i w drugiego człowieka.
A teraz, jak mówi jeden z nich - "Zmarnowałem wszystkie wczoraj i skończyły mi się wszystkie jutra", "dziś umrę, zabierze mnie śmierć, której się zawsze bałem. Sądziłem, że strach odsunie ją ode mnie całkowicie. Że o mnie zapomni, a tu wręcz przeciwnie. To będzie dziś".

Temat ciekawy lecz nie porwał mnie styl pisania owego pisarza tak zachwalanego pod "niebiosa" literatury. Ot, lekkie - i wbrew pozorom - ckliwe czytadło. Ktoś się wzruszy, ktoś przeczyta i odłoży, ktoś zapała pasją do jej treści, a tym samym pisarz stanie się guru literackim. Dla mnie to raczej książkowa forma młodzieżowego postrzegania codzienności. Lata dorastania rządzą się swoimi prawami, mają swoją brawurę, tupet i cwany język. Młodzi mają poczucie bycia Bogiem, co nijak ma się do dorosłości, do której przecież uzurpują.
"Nasz ostatni dzień" to dobra powieść dla młodzieży i - pewnie też - dla ich rodziców, lecz dla mola książkowego szukającego klasyki (czy choćby namiastki), głębi czy psychologii ta lektura stanowi "banał". Lecz mimo wszystko, polecam.