Hania i beksa-lale recenzja

"Hania i beksa-lale" to naprawdę bardzo niezwykła książka. Nie czytałam wcześniejszych opinii o niej, lecz jednak przed lekturą z wnuczkami postanowiłam sama ją najpierw przeczytać. Zresztą niemal zawsze tak robię, aby nie zniechęcać (w razie czego) moich małych słuchaczek...
Dlatego tę książkę przeczytałam tylko nieco starszym wnusiom, maluchy zajęły się kolorowankami.
Autorzy poruszają tu bardzo ważne chociaż jednocześnie trudne tematy, jak brak dziecka, jak śmierć bliskiej osoby, jak radzić sobie ze stratą a także o stosunkach międzyludzkich i relacji z sąsiadami.
W bardzo przystępny sposób słownie, ale również obrazkowo poznajemy rozmaite emocje, z którymi często trudno radzą sobie nawet dorośli.
Hania jest bardzo mądrą dziewczynką, uwielbia swoich rodziców. Na dobranoc zawsze tata opowiada jej swoje wymyślone historie. Dziewczynka bardzo je lubi i co wieczór czeka z utęsknieniem na nową opowieść. Niestety Hania nie może się długo cieszyć z tego, gdyż tata ginie w wypadku samochodowym.

Mama dziewczynki musi zmierzyć się z nową sytuacją. I chociaż zdaje sobie sprawę z tego, że również trudno jest dziewczynce, to jakby tego początkowo nie zauważa. Dopiero gdy nauczycielka zwraca jej uwagę na zachowanie córki, wie że muszą to razem przejść...
Hania pamięta tylko ostatnią bajkę swojego taty o łasym na słodycze potworze, który czasem spełnia ludzkie życzenia. Nie robi jednak tego za darmo.
Dziewczynka przypadkiem zaprosiła do domu tego potwora, a on obiecuje jej za drobną przysługą spełnienie życzenia. Czy jednak Hania zgodzi się na propozycję potwora, jakie było jej życzenie i co z tego wyniknie, to już sami musicie sobie przeczytać.
W tej książeczce bardzo dobrze autor tłumaczy na czym polega rola płaczki, jak ważne są kontakty z sąsiadami. Zauważyłam, że moje wnuczki bardzo się zasłuchały w treść tej opowieści i zaczęły zadawać mnóstwo dociekliwych pytań. Na szczęście nie przeżywały jeszcze straty nikogo z najbliższych, lecz myślę, że lektura tej książeczki z pewnością pomoże im w trudnym okresie, który wcześniej lub później się zdarzy. Jeszcze raz musiałam im przeczytać, gdyż ponownie chciały wysłuchać ostatniej bajki, jaką Hania zapamiętała z opowieści swojego taty. No, a płaczki okazały się rewelacyjnym pomysłem i moje wnusie też chcą nimi być.

Dobrze, że powstają takie książki, pozwalają oswajać się z tematami trudnymi, których trudno jest się nauczyć, trzeba to przeżyć samemu, ale zawsze jest nieco łatwiej, gdy zdajemy sobie z tego sprawę, że tak musi być. Dlatego nie powinniśmy się izolować od znajomych, lecz zacieśniać więzi nas łączące.

Za możliwość poznania tej niezwykłej, mówiącej o smutnych rzeczach, ale jednocześnie dających nadzieję, dziękuję autorowi.