Miasteczko Rotherweird recenzja

Moim osobistym wyznacznikiem jakości książki jest fakt, że czytając przenoszę się w świat bohaterów, że „jeszcze jeden rozdział i idę spać”, a potem jest jeszcze jeden i kolejny, że mogę wstać niewyspana, ale szczęśliwa, że udało mi się poznać zakończenie historii. Czy tak się stało, kiedy czytałam „Miasteczko Rotherweird”? Niestety nie ☹ Nie tylko nie przeniosłam się do miasteczka, ale również śmiertelnie się wynudziłam. Gdyby nie fakt, że książkę otrzymałam z Klubu Recenzenta i zobligowana byłam, żeby ją przeczytać, odłożyłabym ją pewnie po jakiejś 1/3.

To miał być ponoć taki „Harry Potter” dla dorosłych. Cóż…albo ktoś, kto to powiedział nigdy nie czytał Harry’ego, albo odebrał go zupełnie inaczej niż 99% czytelników i wielbicieli, do których i ja się zaliczam.

Miasteczko Rotherweird jest miasteczkiem innym niż wszystkie. Bardzo nie lubi obcych, a już na pewno żaden przyjezdny nie ma prawa zostać w nim na noc. Najważniejszą zasadą miasteczka jest to, że nie bada się jego historii. W szkole uczy się tylko historii współczesnej, a wszystkie wzmianki o Rotherweird zostały zniszczone. Kto jest nieposłuszny i sprzeciwia się zasadom, zostaje z miasteczka wydalony. Szkoła w Rotherweird potrzebuje nowego nauczyciela historii, poprzedni nie był posłuszny. Etat zostaje zaproponowany Jonahowi Oblongowi z zastrzeżeniem, żeby nie grzebać w przeszłości miasteczka. W Rotherweird zjawia się również miliarder Veronal Slickstone, który kupuje pałac i jest niezwykle ciekawski, za nic ma prawa obowiązujące w miasteczku, sam sobie jest panem i ustala swoje własne zasady.

Na pierwszy rzut oka widać, że Rotherweird wygląda jak przeniesione z innej epoki. Nie ma tam samochodów, dotrzeć tam można tylko omnibusem i ludzie są jacyś dziwni. Niby zwykli, prości, a przejawiający niezwykłe zdolności. Kim są mieszkańcy?

W roku 1558 dwanaścioro dzieci o talentach niewiarygodnych jak na ich wiek zostaje wygnanych przez królową do miasteczka. Dzieci były wyjątkowe, i wszyscy byli pewni, że trzeba je traktować z respektem i obawą.

I wiecie co? Niewiele więcej tak naprawdę mogę powiedzieć o treści. Pomysł na fabułę był świetny, realizacja niestety do bani. Nadmiar bohaterów, żadnego nie udało się dobrze poznać, chaos w treści, powodowało, że skupienie było ponad moje siły. Wiele razy gubiłam się w treści, nie wiedziałam o czym, o kim czytam. Nie polubiliśmy się z autorem, nie jestem zainteresowana innymi pozycjami z jego dorobku. Wy musicie ocenić sami. Nie zniechęcam, nie zachęcam.