Indygo recenzja

Kiedy umiera ojciec, świat się wali. Jednak nie w tym wypadku. Mistyczny, humorzasty, niczym nie z tego świata- taki był ojciec głównego bohatera książki. Był, ponieważ odszedł, pozostawiając za sobą dziwny testament oraz niezrozumiałą książkę wraz z poleceniem jej publikacji. Proste wykonanie woli niekochanego ojca zaczyna się komplikować, gdy syn postanawia zgłębić tajniki mistycznej sztuki...znikania. Czy naprawdę można stać się niewidzialnym? Czym jest to tajemnicze Indygo? I jaka cenę przychodzi zapłacić adeptom sztuki widzenia więcej?
Czytając opis książki liczyłam na lekką fantastykę pełną czarów, niewidzialności i magii. Nie tym razem. Książka jest splątana, fabuła leniwie biegnie swoim własnym torem. Nie ma tutaj magii, eliksirów i zaklęć. Jest nieuchwytna magia niedopowiedzeń, drugie dno, którego nie jesteśmy świadomi do samego końca. Postaci są nieco płaskie - mam wrażenie, że niektóre wątki zostały rozpoczęte i porzucone bez większego rozmysłu. Nieco trudno było mi uwierzyć w motywacje głównych bohaterów.  Nie ujmuje to jednak historii czaru i nutki tajemnicy. Do samego końca nie jesteśmy pewni zakończenia oraz tego, jak Indygo wpłynie na losy bohaterów. Odkrywamy stopniowo kolejne warstwy intrygi, która spleciona jest, jako główny wątek, całkiem sprawnie. Myślę, że to dobra lektura w podróż, lub wieczorem do poduszki.