Jak ocalić życie recenzja

Autor: Eva Carter

Zetknięcie się ze śmiercią, czy dotyczy bezpośrednio nas czy osoby nam znanej, zmienia nasze życie. Jednych minimalnie, ale innych bardzo mocno. Zawsze będzie na nas oddziaływać. Wniesie w nasze życie długotrwałe lub krótkoterminowe zmiany . Nasz światopogląd ulegnie zmianie. Inaczej zaczniemy spoglądać na to jak cenne, kruche jest ludzkie życie. Jak szybko może zmienić się o sto osiemdziesiąt stopni.

Gdy pewnej nocy Joel upada zaczyna się jego walka o życie. Umiera na pełne osiemnaście minut. Gdyby nie Kerry, która podjęła się reanimacji chłopak by umarł. Dziewczyna podkochuje się w nim i mimo utraty sił dalej reanimuje swoją sympatię. Niestety te minuty odmieniły Joela. Ale nie tylko jego. Wszystko poszło efektem domina.

Przeraziłam się kiedy zobaczyłam jaką czcionką jest napisana książka. Nie przepadam za taką małą. Jakoś strasznie mi się nią czyta i często dostaję od niej bólów głowy. Do tego jeszcze te ponad 400 stron… No nie przemyślane to zostało troszkę.

Książkę czytałoby się bardzo dobrze, gdyby nie to, że było strasznie dużo wątków. Dobrze nie zakończył się jeden, a już w kolejce stały dwa pozostałe. Co chwilę coś się działo i nie byłoby w tym nic złego, gdyby byłoby to po prostu dobrze wyważone. Kilka rozdziałów mniej i książka byłaby po prostu rewelacyjna.

Na początku polubiłam wszystkich bohaterów, ale im dalej czytałam tym każdy zaczynał mnie czymś denerwować. Tim swoimi kłamstwami, Joel użalaniem się nad sobą, no i Kerry, która nie wiedziała czy jednak chce pozostać z Timem czy wrócić do Joela. Poza tym nie podobało mi się jak zachowywała się w kierunku do swojego obecnego partnera. Spotykanie się za plecami Tima z Joelem bardzo mocno zniesmaczyło mi osobę Kerry.

Każdy z nich dużo przeszedł. W większości wydaje mi się, że ich decyzje były podejmowane bez chwili zastanowienia. Gdyby każdy ze sobą szczerze porozmawiał, nie uciekał to wszystko potoczyłoby się inaczej.

Cała historia mocno skupia się na medycynie. O tym jak ciężko jest studentom i samym lekarzom. Bardzo podoba mi się ten motyw, bo nie jest wątkiem pobocznym, a takim bardziej głównym. Autorka skupia się na RKO, które każdy z nas powinien umieć wykonać. Nigdy nie wiemy kiedy ktoś będzie potrzebował naszej pomocy. Może to być w czasie wycieczki do sklepu czy nawet jak stoimy i karmimy kaczki w parku.

Pamiętajmy o numerach alarmowych i o tym, żeby nie wpadać w panikę. Może łatwo się o tym mówi, piszę, bo nie jesteśmy w stanie przewidzieć swoich reakcji, ale wpadając w histerię nikomu nie pomożemy, a wręcz możemy zaszkodzić.