Recenzja książki Przypomnij o nas gwiazdom

Ufff... Z bólem serca, dosłownie, przychodzę z opinią tej książki. Nie dlatego, że będę pisała coś złego, tylko dlatego, że to już koniec. Koniec trylogii, która skradła moje myśli. Spotkanie z bohaterami dobiegło końca, będę za nimi tęsknić.

Zarówno dziewczyna, jak i chłopak, przez dwa lata niesamowicie dojrzeli. Ciągle jednak żyją obok siebie. Starają się unikać siebie nawzajem. Mają przecież wspólną paczkę znajomych, jednak spotkania dzielą się na te z Maddy oraz na te z Noah. Strach przed tym, jak to będzie spojrzeć sobie w oczy, przewyższa wszystko inne. Do czasu... Nasza bohaterka, oprócz studiowania, skupiła się również na wolontariacie. To przy dzieciach odnajduje najwięcej przyjemności. Właśnie dlatego, gdy nadarza się okazja, żeby im pomóc, postanawia się przełamać i skontaktować z Noah. Jak zakończy się spotkanie? Czy zawodowy koszykarz odnajdzie w sobie siłę na codzienne widywanie się z byłą dziewczyną? Czy ona będzie w stanie patrzeć w jego oczy bez bólu? Może jest szansa na to, że uda im się wrócić do przyjaźni, a może jednak wygra uczucie, które towarzyszyło im te dwa lata temu?

Już od samego początku tej części czułam wszystkie emocje odczuwane przez Maddy i Noah. Niewyobrażalny ból, który towarzyszył im pod koniec poprzedniego tomu, już od pierwszych stron, dał o sobie znać. To tylko sprawiło, że pojawiły się łzy, które wbrew pozorom, sprawiają mi wiele przyjemności przy lekturach. Tak więc Weroniko, bardzo Ci za nie dziękuję.

"Przypomnij o nas gwiazdom" to przepiękna historia, która jest fenomenalnym zwieńczeniem losów bohaterów trylogii. Dopełnienie, które porusza czytelnika na różne sposoby. Dzięki tej części możemy nauczyć się, że nie należy postępować zbyt pochopnie. Niektóre sprawy w życiu wymagają zdystansowania się, dokładnego przemyślenia. Cierpliwość zazwyczaj popłaca, a jak będzie w przypadku Madison i Noah?

Powtórzę również to, co miałam okazję napisać przy poprzedniej części. Pamiętajmy o tym, że aby móc pokochać drugą osobę, powinniśmy zacząć od miłości do samych siebie. Dopiero akceptując swoją osobę, spełniając się, będziemy w stanie oddać swoje serce.

Dzięki tej serii, śmiało mogę powiedzieć, że pokochałam styl Weroniki. Potrafi wyrwać ze mnie najlepsze uczucia, pisze w przemyślany sposób, do tego tworzy historie, które wciągają, które sprawiają, że chce się poznać ich bohaterów.
Więc, jeśli nie mieliście jeszcze okazji czytać tych książek, szczerze polecam.