Jeden dzień recenzja

Poproszę na scenę naszych głównych bohaterów, a muszę Wam powiedzieć, że udało mi się ich złapać akurat w jednym z ważniejszych momentów w ich życiu - zaraz po ukończenia studiów. Jest 15 lipca 1988r. Emma przedstaw się!

Emma:
- Cześć wszystkim! Nazywam się Emma Morley. Mam 23 lata i właśnie ukończyłam z wyróżnieniem filologię angielską i historię i wiecie co? Totalnie nie wiem co dalej?! Coś o mnie?Interesuję się polityką, lubię Woody'ego Allena, podczas czytania pozaginałam "Nieznośną lekkość bytu" na erotycznych fragmentach i trzymam pod łóżkiem prezerwatywy w żółtej puszcze po musztardzie. Może być? Ok, tak poza tym to lubię pisać i chciałabym w jakiś sposób związać swoją przyszłość ze sztuką, żyć z pasją, zdrowo się odżywiać i takie tam. Dexter? Nie wygląda na superinteligentnego i zdecydowanie jest zbyt pewny siebie, może nawet próżny. Cóż, w końcu jest bardzo przystojny, do tego zabawny, bogaty i lubiany...

Dexter:
-Siema! Dexter Mayhew z tej strony. Podobnie jak Emma mam 23 lata i właśnie skończyłem studia. Całe życie przede mną! Co chcę robić? Nie wiem, ale moje życie musi być pełne wrażeń. Chcę być sławny i odnieść sukces, tak aby rodzice byli ze mnie dumni oraz mieć wiele kobiet. Tak koniecznie, to ostatnie. A to wszystko najlepiej bez zbędnych problemów i powikłań. Emma? Jest ładna, nawet mimo tych swoich okropnych okularów i źle przyciętych włosów. A jej twarz z tymi dużymi, radosnymi oczami, co tu dużo mówić - jest wprost zjawiskowa i pomyśleć, że przez cztery lata myślałem, że ma na imię Anna...

Jesteśmy młodzi i pełni nadziei na przyszłość. Całe życie przed nami! Możemy wszystko! Od czego zaczęła się nasza historia? Od... przytulania ;)

Oto oni, nasi towarzysze podróży. Przez kolejne czterysta kilkadziesiąt stron będziemy ich podglądać przez kolejne lata, tego właśnie "jednego dnia" tj 15 lipca. Ich historia nas zirytuje, rozśmieszy, na końcu wzruszy (mimo iż znałam rozwój wypadków, to i tak ryczałam jak bóbr) i zezłości. Jest przedziwnie nierealna i zarazem prawdziwa. Uwielbiam w niej dialogi. Za to, że są szczerze zabawne, realnie gorzkie, błyskotliwe, a przede wszystkim takie prawdziwe. Znowu to słowo, ale to dlatego, że w tej książce nie ma sztuczności, nic nie jest kreowane na siłę, wszystko idealnie ze sobą współgra. Niczym dobrze naoliwiona maszyna, fabuła pracuję na nasze wciąż rosnące zainteresowanie. I człowiek chce więcej, chce jeszcze, bo widzi, że świat bohaterów równie dobrze mógłby być jego światem. Nie ma w nim banału, tego typowego. Są wzloty i upadki, sukcesy i porażki, w końcu bolesna konfrontacja marzeń z rzeczywistością.

Zakochałam się w tej książce tak samo mocno jak w jej okładce (vide plakat) i z czystym sumieniem mogę ją polecić każdemu, bo nawet jeśli nie zachwyci, to nie można zaprzeczyć, że jest to kawał dobrej prozy.