Szepty kamieni. Historie z opuszczonej Islandii recenzja

Od dawna marzę o Islandii. Wierzę, że kiedyś uda mi się to marzenie zrealizować. A na razie musi mi wystarczyć podróż literacka, w którą zabrali mnie Berenika Lenard i Piotr Mikołajczak znani z bloga IceStory i których można znaleźć również na Instagramie. Ich książka „Szepty kamieni. Historie z opuszczonej Islandii” będzie miała swoją premierę 9 marca, warto zaznaczyć, że jest to drugie wydanie rozszerzone i uaktualnione, z nową wersją okładki. Cieszę się, że zdecydowali się na taki krok, bo dzięki temu ja mogłam po raz drugi odbyć z nimi niezapomnianą podróż do kraju znanego z elfów, zorzy polarnej, wulkanów, lodowców, gorących źródeł i wodospadów. Musicie jednak wiedzieć, że to nie jest przewodnik turystyczny będący laurką. Berenika Lenard i Piotr Mikołajczak pokazują Islandię, która spoziera na turystów surowym, a jednocześnie melancholijnym wzrokiem, która każe sobie słono płacić za możliwość obcowania z cudami przyrody. Mamy możliwość zobaczyć ten kraj oczami jego obywateli. A ten wymaga od nich niebywałego hartu ducha w codzienności podporządkowanej surowej naturze, która potrafi pozbawić złudzeń, że można tu beztrosko żyć. Opowieści tych ludzi uświadomiły mi, że tak naprawdę trzeba sobie mocno zasłużyć by móc tu mieszkać.

Przemierzając wyspę wraz z autorami w poszukiwaniu opuszczonych miejsc i poznając ich smutne historie, dzięki opowieściom mieszkańców, popadałam nieustannie w melancholijny nastrój. To nie jest ta Islandia z pięknych widokówek, to prawdziwe oblicze kraju, który dopiero w pierwszej połowie XX wieku uzyskał niezależność od Danii, walczącego z wieloma przeciwnościami, kryzysami i nietrafionymi inwestycjami, borykającego się ze strasznymi konsekwencjami wzmożonej turystyki dla przyrody, który jednak przy tym wszystkim ma silnych obywateli, kochających go całym sercem. Ciekawostką jest, że to Polacy stanowią najliczniejszą grupę imigrantów zamieszkujących wyspę i oni również zostali zaproszeni przez autorów do rozmowy.

Ta książka oczarowała mnie już od pierwszych stron i trudno było mi się z nią rozstać. Uwiodły mnie wyzierające z niej melancholijność i poetyckość, które idealnie oddają klimat niezwykłej pod wieloma względami magicznej wyspy. W środku znajduje się wiele pięknych zdjęć, które idealnie dopełniają treść. Wierzę, że los kiedyś zaprowadzi mnie na Islandię i pozwoli cieszyć się jej magią...

Dziękuję Wydawnictwu Otwarte za egzemplarz do recenzji!