Kair, czwarta rano recenzja

” Łatwo jest o czyjąś sympatię i aprobatę, gdy wszystko idzie dobrze. Gorzej, gdy pojawiają się kłopoty. To właśnie dopiero wtedy można ujrzeć prawdziwą twarz drugiego człowieka.” (str.363)

Jest to druga część sagi „ Czas zapomnienia”. Również ta pozycja nie przypadła mi do gustu. Mimo, że wiele tajemnic zostało rozwiązanych to konstrukcja powieści, mnogość postaci, przeskoki czasowe nie ułatwiały czytania. To zupełnie nie styl Pani Jax.

Drogi Ann, Erika i Evansa ponownie się krzyżują. Erik prowadzi dalej dochodzenie. Trzecią ofiarą morderstwa był handlarz diamentów, z którym współpracował dziadek Ann. Erik był dobrym śledczym. Kierunek śledztwa jaki wyznaczył był prawidłowy. Tropy prowadzą do Kairu. Stwierdził, że popełnione zbrodnie są ze sobą powiązane.

Ann oskarżała Evansa o straszną zbrodnię. Dawniej byli kochankami, teraz go nienawidziła. Evans pragnął udowodnić swoją niewinność. Od momentu kiedy w Kairze straciła swoje zabezpieczenie na przyszłość zaczęły się jej kłopoty. Podjęła niebezpieczną grę nie myśląc o konsekwencjach.

Ann czuła się samotna. Wszyscy, których kochała odeszli, a każdy dom, w którym mieszkała, ktoś jej niszczył. Po pewnych wydarzeniach, które stawiały ją z złym świetle, musiała opuścić Kair. Kiedy sprawa z Evansem się wyjaśniła Ann postanowiła ponownie zawalczyć o jego miłość. Wraca do Egiptu, by rozwikłać zagadkę śmierci kilku osób. A w ślad za nią podąża morderca.

Sympatyczną postacią był dziadek Ann. Wzbogacił się na diamentach. Swoją tajemnicę wyjawił tylko synowi bo wiedział jak zachłanni potrafią być ludzie.
„ Jeśli tajemnicę znają więcej niż dwie osoby, przestaje być ona sekretem.” (str.283)
Diamenty stały się przekleństwem tej rodziny. Dziadek nie był rasistą jak pozostali niemieccy osadnicy. Sam ożenił się z miejscową dziewczyną, z którą był szczęśliwy, a którą mu w tak brutalny sposób odebrano. Tubylców traktował po ludzku.

Dużo miejsca poświęciła autorka życiu niemieckich osadników w Afryce Południowo-Zachodniej. Żyło im się tam dobrze. Zabierali miejscowym ich ziemie a rdzennych mieszkańców mordowano lub wykorzystywano do ciężkiej pracy. Po roku 1906 czystość rasowa stała się obsesją władzy. Niemieccy osadnicy, którzy wiązali się z miejscowymi kobietami byli szykanowani i mieli kłopoty.

Kiedy do Afryki przybyli Brytyjczycy na niemieckich osadników padł blady strach. Wiedzieli, że będą musieli odpowiedzieć za zbrodnie, które popełnili. Z upływem czasu Niemcy utracili swoją kolonię w Afryce.

To powieść o fałszywej przyjaźni. O ludzkiej chciwości i zachłanności, która doprowadziła do popełnienia okrutnych czynów. O gorzkim smaku zemsty. O błędach popełnianych w życiu, prowadzących do fatalnych konsekwencji. O miłości pomieszanej z nienawiścią.