Jedno słowo za dużo recenzja

Mam wrażenie, że twórczość Abbie Greaves albo się kocha, albo nienawidzi. Po debiucie autorki i jej powieści "Ciche dni", słyszałam najróżniejsze opinie, ale ja akurat należę do grona miłośników pisanych przez nią książek, więc gdy tylko dostałam propozycję zrecenzowania "Jedno słowo za dużo" przyjęłam ją bez zastanowienia.
Uważam, że była to dobra decyzja, bo powieść zdecydowanie trzyma poziom, jednak jeżeli poprzednia się komuś nie podobała, to ta zapewne również nie przypadnie do gustu, bo są one utrzymane w podobnym tonie. Akcja rozwija się powoli, nie ma wielu ekscytujących momentów i całość tak naprawdę skupia się głównie na emocjach postaci, więc rozumiem, że nie wszystkim może to przypaść do gustu. Ja osobiście przepadłam i przepłakałam kilka godzin, śledząc historię Mary. Tak bardzo mi się spodobała pewnie dlatego, że poruszała bliskie mi tematy.
Jeżeli chodzi o zarys fabuły, to (nie chcąc zbyt wiele zdradzać), poznajemy po prostu Mary, która dla jednych jest szalona, a dla inny wyjątkowo wytrwała, bo każdego wieczora idzie na jedną z londyńskich stacji kolejowych, gdzie czeka na swojego ukochanego, trzymając tabliczkę z napisem "Wróć do mnie, Jim". Mężczyzna zniknął bez słowa lata temu, a kobieta nadal nie może się z tym pogodzić. Historię Mary poznaje dziennikarka Alice, która postanawia za wszelką cenę dowiedzieć się, co stało się z Jimem.
W którejś recenzji przeczytałam, że jest to lekka książka, ale ani trochę się z tym nie mogę zgodzić. Moim zdaniem jest to historia przepełniona wieloma emocjami i poruszająca bardzo trudne tematy takie jaki depresja, alkoholizm, zniknięcie ukochanej osoby, samotność. Działań bohaterów można nie rozumieć i się z nimi nie zgadzać, ale to nie zmienia faktu, że ich cierpienie wyczuwa się po kilku zdaniach. Dla niektórych osób czekanie za mężczyzną, który zniknął lata temu może być nie do pomyślenia, ale akurat dla mnie to jest piękne, choć wiem, że takie historie nie zdarzają się często, a może nawet nie zdarzają się wcale. Miłość Mery i Jima była toksyczna i idealizowana przez nią, ale przez lata kochali się i mieli w sobie oparcie, więc jestem w stanie zrozumieć to wielkie oddanie głównej bohaterki.
Styl autorki jest bardzo lekki, ale w ładny sposób kreuje ona bohaterów i wszystkie postacie da się lubić. W dodatku historia podzielona jest na wydarzenia dziejące się obecnie oraz te sprzed lat, gdzie możemy zobaczyć jak rozwija się związek Jima i Mery, co jest dodatkowym plusem.
Jest to powieść dość specyficzna, jednak ja jestem nią zachwycona, bo moja natura romantyczki i jednej miłości na całe życie bierze tutaj górę, choć końcówka może czytelników nieźle zaskoczyć. Mnie zaskoczyła i choć z jednej strony złamała mi serce, to z drugiej uważam, że to było całkiem dobre rozwiązanie i ta historia nie mogła skończyć się inaczej.
Bez wątpienia, po kolejną książkę autorki sięgnę z równą przyjemnością.