Kraina Zeszłorocznych Choinek recenzja

Antoś to dziesięcioletni chłopiec, któremu święta kojarzą się z ubieraniem choinki wspólnie z rodziną, przesiadywaniu z dziadkiem Bońkiem w głębokim fotelu i słuchanie cudownej opowieści o Krainie Zeszłorocznych Choinek. W tym roku jednak nie ma już dziadka, a jego rodzice się rozeszli. Nic już nie jest takie samo. Gubiąc się w swoich emocjach zaczyna łobuzować, a przez jeden występek musi ponieść specjalną karę.
Gdy Antoś przeżywa swoje rozterki, Pan Józef, emerytowany nauczyciel, otwiera mały sklepik ze zbieranymi przez lata bombkami. Nie są to byle jakie bombki, jednak w ten sposób chciałby uwolnić się od bolesnej przeszłości.
Nina za to pragnie wrócić na święta do swojej mamy i cioci, jednak jej pracodawca ma wobec niej inne plany. Sam nie chce spędzać czasu z matką, więc nakazuje zaopiekować się nią nawet w okresie świąt. Pani Helena jednak jest bardzo sprytną staruszką i zamierza rozegrać to inaczej.
Co wspólnego mają te wszystkie przedstawione osoby? Niby każda z nich ma swoją własną historię, jednak można by sądzić, że coś ich łączy. Czym jest Kraina Zeszłorocznych Choinek o których tak cudownie opowiadał dziadek Bonifacy?

Z racji tego, że nie czytałam zbyt wielu książek świątecznych mam małe porównanie, jednak emocje które wywołała we mnie ta pozycja nie pozostają wątpliwości, że Pani Joanna stworzyła coś pięknego. Cała książka opowiada o wydarzeniach dotyczących kilku bohaterów, jednak jest to tak spójna całość, że czytanie, a raczej zrozumienie tekstu nie sprawia żadnego problemu. W książce nie brakuje humoru, momentów wzruszenia, ale i smutku. Poznacie tu staruszków, których pogoda ducha nie opuszcza, jednak dopiero na starość gromadzi się w nich odwaga na naprawienie błędów z przeszłości, bądź po prostu na ruszenie do przodu. Mamy też małego Antosia, który mimo swoich niewielu lat bardzo dużo rozumie, potrafi przyznać się do błędu i mógłby być przykładem dla nie jednego dorosłego. Jest także Nina, kobieta opiekuńcza, a także szanująca tradycje panujące w jej domu.
Zakochałam się w tych bohaterach i żal było mi się z nimi rozstawać. Już podczas czytania pierwszych stron, w oczach pojawiły mi się łzy, a wyobrażenie sobie dziadka Bońka z wnukiem na podłokietniku fotela, słuchającego pięknej opowieści nie stanowiło dla mnie żadnego problemu.
Nie muszę robić żadnego podsumowania, bo jak sami widzicie książka wywarła na mnie ogromne wrażenie i nie ma tu nic co by mi się nie spodobało. Każde wydarzenie, każde słowo i czyn mają w tej powieści znaczenie.