Krew i Popiół recenzja

,,Strach i odwaga często są jednym i tym samym. Robią z ciebie albo wojownika albo tchórza. Jedyną różnicę stanowi osoba, która jest w środku".

❤️❤️❤️

„Krew i Popiół” autorstwa Jennifer L. Armentrout to jedna z głośniejszych premier rozpoczynających ten rok czytelniczy.

Książka wywołała wiele skrajnych emocji u tych, którzy mieli już okazję ją przeczytać. Sama nie mogłam się jej doczekać, przez co mimo woli zerknęłam, na kilkarecenzji. Większość jak się spodziewałam była, bardzo pozytywna jednaka te nieliczne negatywne uderzały w punkt, który sprawił, że miałam lekkie obawy przed rozpoczęciem tej lektury, a jednocześnie byłam tym momentem podekscytowana.

Jak się już domyślacie, skończyłam czytać i mogę wam teraz powiedzieć, jakie są moje odczucia względem tej książki i co mi się w niej najbardziej podobało.

❤️Poppy i Hawke to bohaterowie, którzy już przez same imiona, zapadają w pamięć. Ich charakterystyka jest bardzo szczegółowo dopracowana, co idealnie pokazuje, jak bardzo autorka zżyła się z nimi.

❤️Relacje między postaciami to istny ogień 🔥 Zwłaszcza jeśli chodzi o to, co połączyło Poppy i Hawkeya. Między nimi była chemia. Było zmysłowo, erotycznie, oraz emocjonująco. Oczywiście rozumiem, że dla niektórych ich relacja nie była w pełni zdrowa i że raczej nie powinno się uważać ich związek za przykładny, jednak jeśli chodzi, o mnie to nie szukam w lekturach idealnych i nudnych połączeń. Kiedy łapę za książkę obojętnie jakiego gatunku liczę, że jeśli pojawią się w nim, wątki romantyczne to zwalą mnie z nóg. Pozwolą ponieść się fantazji, rozpalą do czerwoności i na długo nie wyjdą z moich myśli. Tak jak właśnie było to tutaj.

❤️Armentrout stworzyła świat, fascynujący, mroczny i pełen śmierci. Jest on jednocześnie niewyobrażalny, jak i przekonujący do tego stopnie, iż myślę, że czego by autorka nie wymyśliła i nie postanowiła, w nim umieścić wszyscy przyjęlibyśmy, że tak to właśnie powinno być.

❤️Akcja książki jest zupełnie nieprzewidywalna, a jej tempo cięgle zmienne. Raz czytamy w skupieniu i w napięciu, by zaraz z szeroko otwartymi oczami w mig przelecieć paręnaście stron.Normalnie jakby niektóre rozdziały tworzył jakiś tunel czasoprzestrzenny jednak taki pełen doznać i odczuć.

❤️Jedyny minus był taki, iż chwilami wątek ze stworami we mgle i Mrocznym nieco za bardzo skojarzyły mi się z książką „Cień i Kość”.

Podsumowując, jestem kolejną osobą, która całą sobą zakochała się w tej książce. Nie chciałam jej kończyć, a także nie chciałam wychodzić z tego świata. Pociesza mnie fakt, iż z tego, co słyszałam, w czerwcu doczekamy się kontynuacji, a wszyscy wiemy, jak ten czas szybko leci.

Póki co gorąco polecam.