Czarny żałobnik recenzja

Czasem już po pierwszej książce autorki lub autora wiemy, że po każdą kolejną sięgniemy w ciemno. A jeśli powieść, która nas urzekła jest debiutem, to apetyt na więcej rośnie jeszcze bardziej.

Moim, ale widziałam, że również wielu z Was, ostatnim odkryciem na mapie polskiego kryminału jest wciągająca w labirynt tajemnic i skomplikowanych relacji międzyludzkich debiutancka powieść Mai Opiłki „Czarny żałobnik”. Autorka oddaje w nasze ręce kryminał dopracowany w każdym calu i jednocześnie odpowiednio wyważony pod względem złożoności i stylu. Znajdziemy w nim wszystkie te elementy, które połączone w umiejętny sposób tworzą powieść angażującą, intrygującą i mimo gabarytów wręcz nieodkładalną.

Brutalność popełnianych zbrodni i pozostawiony przy zwłokach czarny motyl sugerujący seryjnego mordercę uderzają w warszawskich śledczych równie mocno, jak żar lejący się z nieba. Temperaturę podnosi również iskrząca relacja pomiędzy komisarzem Adamem Krugerem i panią prokurator Alicją Ostrowską zwaną „Ostrą” nie tylko od nazwiska. Zespół pozostałych barwnych postaci, z których każda została potraktowana z uwagą i nieuniknione między nimi relacje i konflikty dodają historii dynamiki, głębi i realizmu.

Postać Krugera kupiła mnie od razu, szczególnie swoim stosunkiem do wierności w związku i stwierdzeniem, że "od Internetu czy ogłupiającej telewizji wolał poczytać dobrą książkę lub reportaż" czym zyskał sobie moją dozgonną sympatię. Możemy jednak zajrzeć w życie osobiste, traumy przeszłości, czy emocje każdej z postaci, co pozwala zarówno lepiej zrozumieć ich działania i motywacje, jak i zobaczyć w nich człowieka, nie tylko policjanta czy technika wykonującego swoją pracę. Szczególnie złożona okazuje się przeszłość „Ostrej”, która kładzie się cieniem na całym jej życiu.
Musiałam szerzej wspomnieć o znakomitej kreacji bohaterów, bo w moim odczuciu to najsilniejsza strona powieści, ale i intryga kryminalna zaskakuje swoją zawiłością, wyrachowaniem i okrucieństwem. Podobnie jak śledczy łapiemy wątłe tropy, czasem prowadzące w ślepe uliczki zadając sobie pytania kto jest zdolny do takiej zbrodni i dlaczego. W miarę rozwoju śledztwa pojawiają się kolejni podejrzani z własnymi tajemnicami i motywacjami, a ktoś ewidentnie stara się mącić w sprawie. Czy uda się dotrzeć do prawdy?

"Nie ma zbrodni doskonałych, są tylko wolno myślący śledczy"

Zaskakujące zakończenie powieści obnaża nie tylko złożoność zbrodni, ale przede wszystkim mrok ludzkiej psychiki, a jednocześnie daje intrygujący wstęp do drugiej części przygód Krugera i Ostrej, na którą już czekam z niecierpliwością. O powieści można byłoby jeszcze dużo dobrego pisać, ale najlepiej po prostu ją przeczytać, do czego zachęcam każdego miłośnika inteligentnych, wielowątkowych i wciągających kryminałów.