Lekcja hiszpańskiego 2 recenzja

Autor: Aleksandra Pakuła

Dalsze losy Adrianny Małeckiej. Kiedy kobieta myśli, że już wszystko będzie w porządku jej mąż atakuje ponownie. Kobieta musi teraz walczyć o opiekę nad swoją córką. Z pomocą wujka i przyjaciół staje do walki. Wie, że musi mieć córkę przy sobie. Nie pozwoli, żeby mieszkała ona z ojcem, ponieważ boi się, że Jakub mógłby robić Klarze to samo co jej. Nie odpuszcza i staje się silniejsza. Będąc dalej w Calpe poznaje przyszłość Maksa. Wie co się stało z jego rodzicami. Czuje się coraz lepiej w jego towarzystwie. Staje się dla niej bezpieczną przystanią, której ona nigdy nie miała.

***********************************************************

Aleksandra jak zwykle mnie zaskoczyła. Myślałam, że pierwsza część będzie petardą, a tu taki zwrot akcji. Jeszcze bardziej pokochałam wszystkich bohaterów oczywiście oprócz Jakuba, bo jego nienawidzę z całego serca. Jest on najgorszym czarnym bohaterem jakiego w swoim życiu spotkałam. Zakochałam się w opisach pracy w restauracji Aureliusza. Te fragmenty były dla mnie najlepsze w całej książce i z wielkim zniecierpliwieniem czekałam na dalszy dzień pracy całej paczki. Zachowanie Maksa zaskoczyło mnie niesamowicie. Myślałam, że nie może być już bardziej kochanym mężczyzną z tym łobuzerskim uśmieszkiem, a tu jednak… Wydoroślał przy naszej Adzie i zrozumiał, że seks i panienki to nie wszystko. A co do głównej bohaterki? Jest niesamowitą kobietą. Znalazła w sobie siłę i zaczęła walczyć ze swoimi lękami. Co prawda nie zawsze wszystko od razu wychodzi idealnie, ale ona zaczęła się starać i to było w tym najpiękniejsze. Jej niektóre rozmowy z ex mężem, w których to ona była tą silniejszą sprawiły, że byłam z niej strasznie dumna. Miała przyjaciół, którzy nie pozwolili jej się poddać. Takich przyjaciół każdy powinien mieć. Bardzo dziękuję autorce za poruszenie tego tematu. Ludzie boją się mówić o tym głośno, a jeszcze bardziej boją się zareagować, gdy coś takiego widzą. Ta książka pokazuje, że trzeba podawać pomocną dłoń takiej osobie, bo ona tak naprawdę jest wrakiem człowieka. To my możemy odmienić jej życie i sprawić, że ponownie zacznie żyć pełną piersią.