Cesarstwo Piasku recenzja

Czy przysięgi można łamać? Nawet te wyryte na skórze magią i wiążące cię niewidocznymi łańcuchami, które trudniej zerwać niż materialne okowy? Nawet, a zwłaszcza te, których nigdy nie chciałeś wypowiedzieć, wobec istot mrocznych i złych, przeciw samemu sobie?

Już pierwszy krótki rozdział zabiera nas w świat dewów, magii snów i spieczonej słońcem pustyni. Autorka zdecydowanie ma talent do malowania słowem. W jej książce czuje się orientalny klimat, sączący się z kartek i tańczący na nich, niczym odprawiający obrzęd Amrithi. Cała książka ma niepowtarzalny klimat i trudno się z nią rozstać - opowieść płynie niczym wartki strumień. Już podczas czytania tego pierwszego rozdziału, poczułam się, jakbym trafiła do świata, który urzeka tajemnicą i mistycyzmem.

Postacie są duszą powieści. Mehr jest silną kobietą, która mimo, że życie stawia przed nią mur z trującego bluszczu i kości słoniowej, prze przed siebie, uginając się, zamiast złamać. Jej milcząca siła jest niczym uderzenie młotem - wydaje jej się, że jest słaba, że popełnia błędy, jednak kruszy mur i ściera trujący bluszcz na proch. Nie trzeba zawsze iść z podniesioną głową do bitwy, dzierżąc miecz - wystarczy opór przeciw niesprawiedliwości, nawet ten cichy i ukryty.

Za to Amun to przykład, jak trudy, ból i przeciwstawienie się swojej naturze, może zniszczyć człowieka. Amun, gdyby nie Mehr, poddałby się złemu, który trzyma go za gardło. Może właśnie dlatego wątek przywiązania Amuna do Mehr, nie wydaje się zwykłym wątkiem miłosnym. To uczucie wykute w bólu - razem go dzielą i razem pójdą albo do piekła albo do nieba.

Fabuła nie jest skomplikowana, stawiająca na wewnętrzną przemianę głównych bohaterów. Nie ma tutaj wielkich wydarzeń, bitew czy szwindli, jest za to dwójka ludzi, którzy mierzą się z samymi sobą i mrokiem, który ich otacza. A wszystko to na tle pustyni, ognia i słońca oraz wierzeń starych jak świat.

"Cesarstwo piasku" to opowieść, która urzeka pięknym stylem i pięknym przedstawieniem świata, obrzędów i magii. Opowiada o milczącej sile ducha i charakteru. Maluje obraz człowieka na tle mocy wiary i nadziei. I mimo prostej konstrukcji, wciąga niczym wir.