Little Black Dress recenzja

*współpraca reklamowa z Wydawnictwem Lira*

Opinie o tej książce były podzielone, takie książki lubię najbardziej, i oczywiście muszę wrzucić też swoje trzy grosze. Książka dość specyficzna z olbrzymia dawką dobrego humoru i sarkazmu, literatura obyczajowa połączona z komedią i delikatnym romansem.

Legendarna sukienka, warta milion przez przypadek trafia w ręce młodej zagubionej fryzjerki na wymianie szafowej. Życie Michaliny zaczyna wchodzić na niestabilne tory. Młoda kobieta zmaga się z trudnościami w pracy, opieką nad niedołężnym dziadkiem, którego stan się pogarsza, czarna sukienka zaś wnosi do jej życia więcej chaosu niż się spodziewała. Gdy sukienka znika Michalina dostaje propozycję nie do odrzucenia, żeby ją odzyskać, zaczyna się szaleńczy pościg za zaginioną ikoną mody, który wbrew wszystkiemu przyniesie w życiu kobiety wiele zmian, w tym także szansę na miłość.

Powiem krótko, to lektura jakich wiele, choć sam pomysł na nią był dość oryginalny i gdyby popracować nad szczegółami mogłaby wyjść z tego całkiem dobra historia. Niestety w moim odczuciu troszeczkę zabrakło, żeby lekturę określić jako dobrą, i kataloguję ją jako przeciętną propozycję. Fabuła mnie nie wciągnęła, choć od samego początku walczyłam i miałam nadzieję, że im dalej tym będzie lepiej, ale tak jak widać po ocenie się nie stało. Akcja pędzi w szalonym tempie wręcz ekspresowo, wszystkiego jest dużo i na raz. Całkiem sporo pojawiających się postaci, główni bohaterowie szaleni, zmienni, według mnie strasznie irytujący i w sumie też jakby niedopracowani. Dla mnie ta powieść była także mocno chaotyczna, wielowątkowość nie służy tej powieści, bo tu nie tylko o tytułowa sukienkę chodzi, ale też o irracjonalne decyzje, problemy osobiste, nagłe zmiany i zwroty akcji, w tle problemy innych bohaterów, zahaczamy także o trudną codzienność, choroby, stratę czy nawet żałobę, ale każdy temat jest dotknięty, nie rozwinięty w pełni, a to wielka szkoda, bo przez to całość na pewno zyskałaby jakąś głębię.

Książka jest poprawnie napisana, styl pisania autorki jest lekki i przyjemny, a sama historia dość mocno oderwana od rzeczywistości, lubię czasem sięgać po tego typu lektury, ale tutaj mam wrażenie, że sporo rzeczy jest tutaj przesadzonych. Ja lubująca się w szczegółach jestem zawiedziona ich brakiem i bardzo ogólnym podejściem do wielu wątków. Troszkę to wszytko niedopracowane, przez co ja nie mogłam w pełni oddać się lekturze, nie poczułam tej historii i nie potrafiłam się w nią zaangażować emocjonalnie. Jedyne co mnie poruszyło to upór Michaliny odnośnie opieki nad dziadkiem, to godna podziwu postawa, dość rzadko spotykana w społeczeństwie i tutaj ta chęć pomocy jest pięknie pokazana.

Lektura niczym się nie wyróżniająca, do przeczytania w kilka godzin. Dla mnie dość przeciętna propozycja, ale myślę, że jeśli ktoś lubuje się w lekkich i zabawnych opowieściach będzie zadowolony. Ja mam mieszane uczucia, ale i tak zachęcam do lektury, może wam bardziej się spodoba.