Mentalista recenzja

DNF ok. 40%

Ta książka stwarzała ilu­zję, że jest kryminałem. W rzeczywistości to niezbyt porywająca obyczajówka o delikatnym zabarwieniu kryminalnym.
Mina, policyjna śledcza, ma obsesję na punkcie zarazków, bakterii, brudu. Eskaluje. Odkaża wszystko czego dotyka - opakowanie jogurtu, łyżeczka, którą go zje, a po wszystkim pęka z dumy, że dała radę zjeść. Majtki zakłada tylko raz, nie siada na krzesła, nie nosi torebki etc.
Tytułowy mentalista, Vin­cent Wal­der, fanatycznie pilnuje cyfr. Rachunek za taksówkę, ilość kawałków owoców musi być parzystą liczbą. Ma problemy w kontaktach interpersonalnych i nie da się z nim sympatyzować nawet jako czytelnik.

Policjanci, tworzący grupę śledcza, to banda nieudaczników i nierobów. Jeden fantazjuje o seksie, drugi śpi po kątach, trzeci zdaje się w ogóle do tej roboty nie nadawać. Gdzieś z boku pojawia się lekarka sądowa, która potrafi popełniać kardynalne błędy i przykładowo nie zlecić badań toksykologicznych.

Czytelnikowi nie są podsuwane tropy czy ślady, do samodzielnej dedukcji, a podawane są na tacy. O odkryciu innej ofiary sprawcy, zespołowi zostało to po prostu zakomunikowane na zebraniu. Badanie miejsca, narzędzi zbrodni, śladów nic nie przynosi.

Między bohaterami odbywają się rozmowy o niczym. Ciągnące się w nieskończoność opowieści o dietach, wierzeniach, eksperymentach w ogóle nie są powiązane z fabułą.

Do tego słabe tłumaczenie, przez które ciężko zrozumieć sens wypowiedzi oraz obfitujące w powtórki tych samych wyrazów i mamy koszmarek na 700 stron.

Ostateczną decyzję porzucenia książki podjęłam za radą koleżanki, która użyła słowa klucz - "odpuść". W pełni się z nią zgadzam, że szkoda tracić czas jak jest tyle fajnych książek.
Jest to moja druga książka, której nie dałam rady przeczytać w całości. Po przebrnięciu 30% byłam zmęczona, znudzona i zirytowana. Przewinęłam około 350 stron, z których (o zgrozo) niewiele straciłam. Finał następuje około sto stron przed końcem. Jak dla mnie motywacja sprawcy/ów - niewiarygodna.

To co działa na plus, to fakt, że powieść jest konsekwentna. Nie trafiłam na wydarzenie, w którym bohater zachowałby się w inny sposób niż wynikałoby to z jego kreacji.