Recenzja książki 24/7. Późny kapitalizm i koniec snu

Książka mówiąca o tym, że współczesny kapitalizm usiłuje nam zawłaszczyć sen, bo człowiek śpiący nie pracuje, nie konsumuje, nie wydaje pieniędzy, zatem fatalnie marnuje czas.

Rzecz zaczyna się bardzo ciekawie, od informacji, że armia amerykańska wydaje miliardy dolarów na opracowanie metod „dzięki którym żołnierz będzie mógł działać bez snu przez minimum siedem dni, przy zachowaniu wysokiej wydajności psychofizycznej. Później okres ten zostanie być może nawet dwukrotnie wydłużony”. Autor słusznie zauważa, że z czasem rozwiązania stosowane w armii przenikają do innych sfer życia, więc jeśli Pentagonowi się powiedzie, nie będziemy musieli prawie wcale spać. To dla współczesnego kapitalizmu świetna perspektywa, bo: „Sen (…) nie daje się skolonizować ani zaprząc do wielkiej maszynerii opłacalności, pozostaje więc zaburzającą ciągłość anomalią i kryzysowym punktem globalnej teraźniejszości. (…) To, że nie można z niego wytworzyć niczego wartościowego, jest szokujące i niepojmowalne.”

Zmiany już są obserwowane, bo: „obecnie mieszkaniec Ameryki Północnej przesypia średnio około sześciu i pół godziny na dobę, podczas gdy pokolenie temu było to osiem godzin, na początku XX wieku zaś (choć dziś trudno w to uwierzyć) – dziesięć.” Potem autor omawia różne nowe technologie, które zaburzają naszą naturalną potrzebę snu, między innymi telewizję i internet.

Wszystko to są bardzo ciekawe (ale i straszne) informacje, ale począwszy od rozdziału drugiego autor zaczyna się powtarzać, pisze chaotycznie i mętnie, pojawiają się zdania typu: „Pseudohistoryczne ujęcie teraźniejszości jako epoki cyfrowej na zasadzie domniemanej analogii do epoki brązu czy wieku pary podtrzymuje iluzję jednoczącej, trwałej koherencji, jaką cechować się mają różne niewymierne elementy składowe współczesnego doświadczenia.” No cóż, gdy czytam takie sentencje, to mnie zęby zaczynają boleć... Nie wiem, czy ten okropny styl to wina autora, czy tłumacza, raczej to pierwsze. W pewnym momencie odłożyłem książkę, bo nie byłem w stanie tego dalej czytać.

Wydaje się, że autor na siłę chciał napisać książkę, a miał materiał jedynie na krótki esej, rezultat jak widać.