Zostań u mnie na noc recenzja

„Człowiek od lat nie funkcjonuje jako odrębna jednostka, tylko jako część układu, a nawet kilku układów. Trudno stawiać siebie na pierwszym miejscu, gdy przez lata robiło się inaczej. Nie sposób już nawet ocenić, która decyzja jest twoją decyzją, a nie składową decyzji innych ludzi. Czego naprawdę chcesz, a czego chcesz dlatego, że inni tego chcą, więc i w tobie ta potrzeba zaczyna się budzić?”

Ścieżki miłości od zawsze nie posiadają gotowej mapy, która mogłaby wskazać nam odpowiedni kierunek. Dążąc do niej potykamy się o przeszkody, podnosząc się i dać dalej. Ranimy się jej ostrzem, lecząc ranę i sięgając po nią znów w ciemno. Możemy przyrównać ją do róży, chociaż przepiękna i z pozoru delikatna to jednak potrafi zadać ból swoimi kolcami. Wiemy o tym, ale mimo wszystko bierzemy ją w dłonie niczym spragniony wędrowiec wodę. Odważnie, aczkolwiek czasem łapczywie.

Powieść, która dane mi było przeczytać jest jak apel w imię kobiet, które utknęły, gdzie pomiędzy swoimi pragnieniami i chęcią zrobienia, czego ku sobie, a tym, co usilnie próbuje przekazać nam rozum i normami, które przez swe przyjęcie, zaczynają prowadzić poprzez utarte schematy. Jest to historia tak realna w swoim wydźwięku, że bolączki czy troski życia codziennego mogą mieć podobny przebieg w naszych egzystencjach.

Moglibyśmy spokojnie doszukiwać się połączeń pomiędzy główna bohaterką a nami, gdyż przez większy czas nasze dni, czy miesiące, a nawet lata wyglądają tak samo. Zamknięcie w klatce, która stworzyliśmy na potrzeby wyższego w naszym mniemaniu dobra, zaczyna nas dusić. Staramy się szukać powietrza, chociaż jednego jego haustu, który sprawi, iż zaczniemy doceniać tę chwilę i mierzyć je, nie poprzez ilość oddechów, a jakość tych momentów, które zapierają go w piesi.

Przyjemne pióro autorki powoduje, że przez fabułę się płynie, dając się prowadzić niczym tratwa na morzu, chłonąc wszystkie te drobnostki, które szczelnie przemycane, dają nam zrozumienie i odwagę, aby, chociaż przez tą jedną chwilę pomyśleć o sobie, zrobić coś we własnej intencji, nie obawiając się wyrzutów sumienia. Bądź własnym czarnym koniem w tej drodze zwanej życiem. Nie pozwól, abyś grał, w grze której zasad nie rozumiesz, dając zrobić z siebie marionetkę egzystencji, która pociągać będzie za sznurki.

Emocjonalność w przekazie słów, zalewa czytelnika niczym wulkan, dając możliwość wypłynięcia skrywanych głęboko na dnie serca odczuć. Wraz z bohaterka, odzieramy się z szat, które na co dzień, przykryte gęstą kapotą spraw codziennych, upchane zostały na dno naszego serca. To cudowność tych chwil, tworzy z tej pozycji wyjątkową historię o zrozumieniu i poszukiwaniu siebie, dając możliwość uzmysłowienia sobie istotnych wartości i czym tak naprawdę powinno być dla nas pojęcie szczęścia.