Miłość z kamienia. Życie z korespondentem wojennym recenzja

Książka "Miłość z kamienia" Grażyny Jagielskiej jest niezwykle trudna do oceny, bo dawka prawdziwych emocji w niej zawarta jest ogromna, ale jeśli chodzi o warstwę literacką to pozycja ta jest co najwyżej przeciętna.
Czytając tę książkę miałam wrażenie, że jest ona elementem terapii autorki, która spędziła kilka miesięcy w ośrodku zdrowia psychicznego, gdyż stwierdzono u niej objawy stresy bojowego. Będąc żoną korespondenta wojennego przez 20 lat 53 razy żegnała go gdy wyjeżdżał jako reporter w rejony ogarnięte walkami i 53 razy żyła w strachu i przekonaniu, że to już jego ostatni wyjazd, bo śmierć jest wpisana w jego zawód.

Pani Grażyna Jagielska opowiada o swoich lękach, o obsesji śmierci. która zrujnowała jej zdrowie psychiczne, o próbach zrozumienia swojego męża i jego pracy, która dla niego była wszystkim.
Widzimy obraz kobiety rozpadającej się na kawałki, która nie jest w stanie normalnie funkcjonować. Cierpi ona, cierpią jej dzieci (prawie w ogóle nieobecne w książce, co też coś mówi), cierpi jej praca zawodowa i kariera.

Jest to obraz niezwykle przejmujący, ale też niezwykle intymny. Wielokrotnie podczas lektury zastanawiałam się czy ta historia nie powinna skończyć swojego żywota na dnie szuflady. Rozumiem że Pani Jagielskiej wykrzyczenie tego wszystkiego pomogło zbudować swoje życie od nowa, ale ja momentami czułam się tak jakbym wchodziła w brudnych butach w czyjeś życie. Czułam się z tym niekomfortowo

To co jest minusem tej opowieści to styl w jakim jest spisana: bardzo chaotyczny zarówno jeśli chodzi o chronologię jaki i język.
Mieszają się lata, mieszają się wojny, wiele historii zostaje urwana w połowie. Źle mi się czytało. Nie lubię takiego "poszarpanego" stylu narracji.

Niemniej jest to książka po którą warto sięgnąć, bo pokazuje jak wielki wpływ na nasze życie mają inni: ich decyzje, ich wybory, ich droga życiowa. I że czasami strasznie trudno jest w tym wszystkich zawalczyć o siebie: powiedzieć dość, postawić twarde ultimatum aby ratować własną duszę.