Krótko i szczęśliwie. Historie późnych miłości recenzja

Och, jakże jestem oczarowana tą niewielką książką… Aż żal, że tak szybko się skończyła. Parafrazując tekst piosenki Pidżamy Porno powiem, że nikt tak pięknie nie mówił o miłości jak Agata Romaniuk, a właściwie, jak bohaterowie jej reportażu.

Autorka przedstawiła kilka niezależnych historii o miłości wśród grupy tzw. seniorów, choć nie jestem przekonana czy jest to właściwe określenie, bo bohaterowie poszczególnych opowieści są bardzo zróżnicowani wiekowo. Od pięćdziesięciolatków począwszy, na osobach po osiemdziesiątce skończywszy. Historie zebrane w reportażu są bardzo różnorodne: od miłości dojrzałych, czułych i ciepłych, przez miłości szalone, pełne uniesień, aż do tych statecznych, przeżywanych w ciszy, ale pełnych wzajemnej atencji i troski.

Ech… było zabawnie, jak na przykład w trójkącie Luśki, Mańka i Ryśka, było nieprawdopodobnie przejmująco i czule, jak w miłości Millie i Joe’go, wzruszyła mnie głęboko historia milczącego Tadeusza i wraz z opowieścią „Podróże z dróżnikiem”. stały się moimi faworytkami w kategorii „the best love ever”.

Wszystkie historie są czarujące, słodko-gorzkie, pełne ciepła, indywidualnych przeżyć, przeciwności i cudownych zrządzeń losu, niektóre opowiedziane z patosem, inne z nostalgią, a jeszcze inne wyciskające łezkę wzruszenia. Ostatni rozdział książki, do niektórych historii dopowiada swego rodzaju epilog, zważywszy na wiek bohaterów, nie zawsze szczęśliwy.

Kolejna, przecudowna książka Agaty Romaniuk. Nie wiem, czy słusznie jest nazywać tę książkę reportażem. Pewnie z gatunkowego punktu widzenia tak, ale przyznam, że poza tymi w wykonaniu Agaty Romaniuk, nie spotkałam reportaży pisanych tak prosto z serca, tak barwnie i plastycznie, a jednocześnie z wyczuciem i wdziękiem opowiadanych historii. Ton pół-żartem pół serio przeplata się z pełnymi powagi zdaniami, bywa ironicznie, bywa sarkastycznie, ale bywa też wzniośle.

Może robię się sentymentalna, ale piękne są takie miłości. Po prostu…