Recenzja książki Mój najlepszy nauczyciel - Od nienawiści do miłości

Ryan Kilgore to mąż, ojciec i profesor uniwersytecki w jednej osobie. Z dzieciństwem nie ma najlepszych wspomnień. Ojciec porzucił go tuż po narodzinach. Wraz z rodzeństwem wychowywali się w rodzinach zastępczych. Od swoich przybranych rodziców nie zaznał jednak miłości. "Rodzicom" zależało tylko na pieniądzach, które dostawali za opiekę nad dziećmi. Ryan jako najmłodszy z rodzeństwa nie miał żadnych wspomnień z ojcem. Miał żal do niego za to, że go porzucił. Z biegiem czasu przeszłość zaczęła zbierać swoje żniwo w teraźniejszości. Ryan nie umie nawiązać więzi emocjonalnej z synem. Nie zachowuje się jak ojciec. Kontakty z żoną też nie są najlepsze. Nie okazuje jej uczuć. Wiecznie o coś się kłócą. Postanawia odnaleźć ojca. Czy te poszukiwania odmienia jego życie? Czy odnajdzie ojca i wszystko będzie tak jak powinno?

Książka jest króciutka ale mimo to ma w sobie zawartych wiele mądrości życiowych. Czasami warto dla książki z przesłaniem porzucić na chwilę wyimaginowany świat. Ja tak zrobiłam i nie żałuję. Książka nie dość, że mądrą, krótka to jeszcze szybko się ja czyta ponieważ napisana bardzo przystępnym językiem.

"Nikt nigdy nie umarł od ukąszenia węża. To jad - trucizna, która krąży w naszym krwioobiegu po ugryzieniu, jest dla nas śmiertelna. Jad ten uśmierci nas, jeżeli nie nauczymy się usuwać go z naszego organizmu. Możemy też zrobić coś bardziej pożytecznego - zasymilować truciznę i zmienić toksyny w lekarstwo. Oto idea, która jest jednocześnie bardzo prymitywna i niezwykle rozwinięta: koncepcja przyglądania się przysparzającym nam cierpienia i szkodliwym dla naszego życia kwestiom i obmyślania sposobów na zmienianie ich w wartościową naukę dająca nam najcenniejsze dary. To właśnie tak należy podchodzić do otaczającego nas świata. Oraz - do nas samych."

Moja ocena: 4/6