Morderczynie i psychopatki recenzja

Ofiara najczęściej utożsamiana jest z kobietą. Utarło się, że sprawcą zazwyczaj jest mężczyzna. Jednak coraz częściej zdarza się, że kobiety bywają sprawczyniami przemocy. Znęcają się nad partnerami, dziećmi czy rodzicami. Dopuszczają się morderstw ze szczególnym okrucieństwem. Są domy, gdzie to ona bije, krzyczy, grozi, szantażuje.

Sprawczynie przestępstw wykazują różnorodne postawy. Pochodzą z odmiennych środowisk społecznych i zawodowych. Obecnie do szuflady należy schować pogląd, że przestępczość jest domeną mężczyzn.

Poszukiwanie odpowiedzi na pytanie, dlaczego kobieta wkracza na drogę przestępstwa fascynuje. Z jednej strony czujemy do nich odrazę i lęk, z drugiej wywołuje ciekawość.

Doktor Nahlah Saimeh, specjalistka w dziedzinie psychiatrii sądowej i psychoterapii, w swojej książce przedstawia portrety psychologiczne kilku kobiet. Przypadki, z którymi miała doczynienia w swojej pracy. Opisane przestępstwa wraz z ich motywami oraz poprzedzającymi je wydarzeniami. Każda z kobiet dopuściła się zbrodni, ale najbardziej szokujące są te na własnych dzieciach. Różnią się nie tylko środowiskiem, w którym dorastały, ale również osobowościami.

Co zatem łączy wszystkie sprawczynie?

Złe i trudne dzieciństwo. Pełne upokorzeń. Każda z nich doświadczała odrzucenia albo przemocy. A wiadomo, że przemoc rodzi przemoc. Zdarzało się, że były wykorzystywane seksualnie. Nie oznacza to, że zaburzone relacje z rodzicami muszą prowadzić do późniejszych zbrodni, jednak jest duże prawdopodobieństwo, że dziecko wyrośnie na osobę zaburzoną. Czytając tak przykre opisy nieszczęśliwego, przepełnionego strachem i bólem dzieciństwa, chwilami trudno się dziwić, że wychowane w ten sposób nie wyrosły na zrównoważonych dorosłych. Należy pamiętać, że to pierwsze lata życia właśnie są kluczowe dla rozwoju emocjonalnego. Miłości, empatii, bliskości, zrozumienia, akceptacji oraz innych uczuć, uczymy się przede wszystkim od rodziców, a braki trudno nadrobić.

Przemoc to zawsze krytyczny moment w życiu każdego człowieka. Chwila, w której zawodzą wzorce radzenia sobie z problemami.