Trzynaście krzeseł recenzja

"Trzynaście krzeseł", której autorem jest Dave Shelton to interesująca opowieść o... intrygujących, niesamowitych, czasem dość strasznych opowieściach. Sceneria jest tajemnicza - opuszczony dom, w którym podobno spotykają się duchy. Doprowadzony niby ciekawością, niby przypadkiem Jack trafia w to dziwne miejsce. Ba, on wręcz zakrada się i siada pośród zgromadzonych w kręgu osób. Nikt nie pyta go, jakim cudem się tam znalazł. Po prostu dostaje krzesło oraz świecę i dołącza do towarzystwa.

Czytając kolejne strony zastanawiamy się, o co tak naprawdę chodzi w tej książce. Wygląda na to, że każdy z uczestników niecodziennego spotkania ma do opowiedzenia jakąś historię. Niektórzy zapewniają, a nawet jakoś tak dziwnie podkreślają, że to, o czym opowiadają wydarzyło się naprawdę. Po każdej opowieści gaszona jest świeca tego, kto wygłaszał przemówienie. Jack słucha z ogromnym zainteresowaniem, jednak towarzyszy mu pewien niepokój, ponieważ tak naprawdę nie wie, o czym sam ma mówić, gdy przyjdzie jego kolej.

Pomimo tego, że w pewnym momencie staje się jasne, dlaczego chłopiec znalazł się w tak dziwnym miejscu, on sam jest absolutnie nieświadomy zaistniałych okoliczności. Autor jednak nie ułatwia nam całkowicie zadania, co do rozwikłania zagadki, ponieważ nic nie jest przedstawione wprost. Wszystko bowiem opiera się na domysłach, a kluczowe jest tu samodzielne łączenie faktów i wyciąganie wniosków.

Uważam, że książka "Trzynaście krzeseł" może przypaść do gustu szczególnie osobom w wieku 10-13 lat. Przede wszystkim dlatego, że głównym bohaterem jest chłopiec w mniej więcej takim właśnie wieku. W tym okresie często młodzi ludzie zaczynają się fascynować strasznymi historiami, a taki horror dla dzieci jest raczej nieczęsto spotykany na półkach dla młodych czytelników (z ciekawości aż zrobię rozeznanie przy najbliższej wizycie w odwiedzanej przeze mnie bibliotece). Przedstawione w książce historie mogą być też okazją do straszenia młodszych kolegów i koleżanek, ale tego akurat nie radzę podpowiadać pociechom... Stawiałabym raczej, że prędzej czy później jednak sami wpadną na taki pomysł.

Mnie, jako osobę dorosłą, książka naprawdę zainteresowała. Czytało się ją szybko, a historie były wciągające. Potrzeba stałego rozpracowywania fabuły, a dokładniej próby wybiegania myślami do przodu sprawiły, że lektura naprawdę angażowała i pobudzała szare komórki.

Książkę otrzymałam z Klubu Recenzenta serwisu nakanapie.pl