Nieobliczalna recenzja

Po krótkim romansie z kryminałem Magda Stachula powraca do swej koronnej dyscypliny - wielowątkowego thrillera, z hipnotyzującą akcją i bohaterami, którzy dostarczają repertuar silnych emocji.

Nieobliczalna to niezwykle realistyczna i przejmująca opowieść o przyjaźni, miłości i toksycznych związkach. Relacje między bohaterami są osadzone wokół zdrady, kłamstw, zemsty, strachu, pragnień i nienawiści.

Powieść Stachuli nie ma tym razem jednego, dominującego bohatera. Historia rozkłada swój ciężar na barki trzech wyrazistych kobiet, których losy związane są z dwójką cynicznych i niemoralnych mężczyzn.

Określiłbym ten thriller mianem wielopokoleniowej intrygi, albowiem szereg wątków łączy ze sobą bohaterów znacząco różnych od siebie wiekowo, a dodatkowo będących w relacji rodzic - dziecko.

Sympatycy Magdy Stachuli znajdą w Nieobliczalnej wiele znaków rozpoznawczych twórczości Autorki. Będzie interesująca topografia miejsc akcji, pojawią się nowe technologie, które Pisarka sprytnie wykorzysta dla konstrukcji fabuły, a wszystko to czytelnik otrzyma w narracji pierwszoosobowej. Tę ostatnią Stachula jak zawsze prowadzi po mistrzowsku, dając wyraz niezwykłej empatii, z jaką wciela się w każdą wykreowaną przez siebie postać.

Na kartach Nieobliczalnej jej młodsi bohaterowie będą poszukiwać “części własnej tożsamości”, jak określiła to Autorka. Dla tych z Was, którzy czytają sercem będzie to z pewnością najważniejsza część tej historii. Inni z pewnością docenią warstwę obyczajową, która skupia się m.in. na opiekuńczej roli dziecka w relacji do starszego i schorowanego rodzica, problemie nadopiekuńczości matki, a także jej stosunku do związku dziecka z dużo starszą od niego osobą.

Magda Stachula podnosi również problematykę depresji, ubezwłasnowolnienia, zakładania społecznych masek przed najbliższymi, niechcianej ciąży i długofalowych skutków decyzji podjętych za młodu.

“Nieobliczalna” to thriller odważny, którym Stachula wraca do korzeni. Portrety psychologiczne bohaterów są kompletne, dogłębne i pozwalają na zrozumienie motywacji kryjących się za ich postępowaniem. Smaczkiem są tutaj również sceny erotyczne, które działają na wyobraźnię i budują napięcie. Brawa należą się za zakończenie, które wyjaśnia wszystko, a jednocześnie pozostawia niepokój - ten dobrze znany z książek Stachuli, który udowadnia, że nie da się wymazać skutków popełnionych czynów, lecz co najwyżej wkomponować je w dalsze życie.