Szeptucha. Na ołtarzu ciszy recenzja

Na rynku wydawniczym pojawia się coraz więcej książek o tematyce słowiańskiej. Trudno wśród nich znaleźć prawdziwie wciągającą historię o szeptuchach. Kobietach posiadających ogromną, tajemną wiedzę, ocierającą się nawet o magię. Twórca takiej publikacji ma przed sobą bardzo trudne zadanie. Musi sprostać oczekiwaniom czytelnika, a te jak każdemu z nas wiadomo, są bardzo różne. Czy Bianka Kunicka-Chudzikowska powieścią „Szeptucha. Na ołtarzu ciszy” sprostała moim?

Zdecydowanie tak! Od dłuższego już czasu, pozostaję pod ogromnym urokiem pióra autorki. Zachwyca mnie styl, język i konwencja wszystkich jej tekstów. Zarówno poezji, jak i prozy.

Swoją najnowszą propozycją podbiła moje serce do ostatka. Porwała mnie w świat mroku i światła, zaintrygowała mgiełką tajemnicy i oczarowała przekazem uniwersalnych prawd. Czytając „Na ołtarzu ciszy”, faktycznie wszystko wokół mnie zamilkło. Byłam tylko ja i ta pełna słowiańskiego klimatu i atmosfery powieść. W powietrzu unosił się zapach ziół, które wykorzystywała bohaterka książki – Nawoja, przed oczyma odbywały się magiczne rytuały, paradowały demony i inne gusła. Historia Nawojki całkowicie wzięła mnie we władanie, z zapartym tchem śledziłam losy tej wyjątkowej dziewczynki.

Będąc cichym obserwatorem dzieciństwa, dorastania i doświadczeń, które stały się jej udziałem, dzięki wyjątkowemu darowi, który posiadała, zrozumiałam co chciała przekazać czytelnikom autorka. A porusza tu ona temat niezwykle ważny mianowicie, życie zgodne z własnymi przekonaniami i tym co dyktuje nam serce. Bianka Kunicka-Chudzikowska uświadamia nam, że ludźmi nieustannie rządzą stereotypy, konwenanse i etykiety, które nie pozwalają na prawdziwe otwarcie na drugiego człowieka i bycie po prostu sobą. Mówi o tym, jak najlepiej radzić sobie z uczuciową stroną ludzkiej natury, poczuciem odmienności i pragnieniami, które władają ludzkim sercem. Autorka zwraca uwagę również na to, że od wieków, ludzie boją się tego, czego nie znają i nie rozumieją. A to co wynika z niezrozumienia, często prowadzi do podejmowania złych decyzji i wyborów. Człowiek współistniejąc z naturą, czerpiąc z jej zasobów, powinien darzyć ją szacunkiem i uważniej wsłuchiwać się w to, co ma ona do powiedzenia.

Autorka w piękny, nieco baśniowy sposób ukazała czytelnikom postać kobiety, która może stać się przyczynkiem do podjęcia zmian w życiu. Przede wszystkim do odważnego stawienia czoła przeciwnościom losu. Pozostania dobrym, mimo przykrych doświadczeń i odrzucenia. Walki o siebie i poszukiwania własnej, satysfakcjonującej drogi w życiu.

To fenomenalne połączenie wątków baśniowych, romantycznych i kryminalnych sprawia, że „Szeptucha. Na ołtarzu ciszy” staje się idealną książką na jesienne wieczory. Z niecierpliwością czekam na kontynuację.