Nie wiesz wszystkiego recenzja

Otylia i Alan – dwie sprzeczne osobowości pochodzące z dwóch różnych środowisk. Ona – szkolny wyrzutek z łatką niedoszłej samobójczyni. Dziewczyna niedająca sobie w kaszę dmuchać, potrafiąca się postawić. On – kapitan szkolnej drużyny siatkówki, najpopularniejszy uczeń w szkole, do którego wzdycha większość koleżanek. Okazujący swoją wrażliwą stronę tylko nielicznym. Łączy ich jedno – wspólne samobójstwo. Po szkole szybko rozchodzi się plotka, że to Otylia nakłoniła Alana do tego desperackiego kroku. W tę wersję wydarzeń nie wierzy przyjaciółka Otylii, Marta. Kilka dni po tym tragicznym wydarzeniu Marta otrzymuje wiadomość od osoby, która rzekomo zna prawdę o śmierci Otylii i Alana. Czy dziewczyna zgodzi się na zabawę w kotka i myszkę z tajemniczym informatorem?

Ta książka jest kompletnie inna od poprzedniej lektury Marcela Mossa. „Pokaż mi” zaczęło się, było i skończyło się gwałtownie. Tutaj akcja jest dużo spokojniejsza, co nie znaczy, że jest nudna. Od samego początku towarzyszyło mi dziwne uczucie sprawiające, że chciałam wiedzieć więcej i więcej. Chciałam odkryć prawdę, poukładać te puzzle, które rozsypał przede mną autor. A było co składać. Marcel Moss porusza w książce wiele tematów: samoakceptacja, chęć przynależności do grupy, uzależnienia czy brak zrozumienia ze strony rodziców to tylko kilka z nich.

Mimo że książka traktuje o środowisku młodzieży to uważam, że jest bardzo dojrzała. Autor pokazał, z jakimi problemami zmagają się dzisiejsi nastolatkowie, do jakich zachowań są skłonni się posunąć, aby zostać zaakceptowanym przez znajomych, rodziców i samych siebie. Jak bardzo są nierozumiani, jak bardzo nie radzą sobie w otaczającej ich rzeczywistości. Ale jak mają sobie z nią radzić, gdy nawet dorośli tego nie potrafią? Gdy dorośli, zamiast być podporą, stają się kamieniem ściągającym młodzież na dno?

Przedstawiona w książce historia ukazana jest z punktu widzenia kilkorga nastolatków, ale i kilku osób dorosłych. Na początku wydawało mi się, że niektóre wątki niektórych bohaterów są w ogóle niepowiązane i są w książce zbędne. Jakże się myliłam. Dzięki temu zabiegowi poznajemy historię w sposób kompletny. Im dalej czytamy, tym mocniej wszystko się ze sobą łączy. Wiemy coraz więcej, by na sam koniec dowiedzieć się, że jednak… nie wiemy wszystkiego…