Recenzja książki Dzieci dyktatorów

Tyran, despota, dyktator. Odpowiedzialny za masową zagładę milionów istnień ludzkich. Na swoich barkach niesie cały kraj, ale jego ręce pokryte są krwią niewinnych mieszkańców. Za drobne przewinienie surowa kara, za propagowanie innej polityki śmierć w męczarniach. Kim oni są, gdy gasną światła fleszy? Zamieniają się w czułych mężów, troskliwych ojców? Czy może wręcz przeciwnie przenoszą swoja chorą politykę na łono rodziny?

Dzieci dyktatorów, to bogaty przekrój historii o dzieciństwie i wzrastaniu pośród największych i najbardziej brutalnych przywódców tego świata. Czytelnik wraz z autorami podróżuje wzdłuż i wszerz, by poznać tajemnice krwawych rodów. Swoją wędrówkę zaczynami i kończymy w Europie. Środek zaś poświęcony jest dyktatorom z Azji, Afryki i Ameryki Południowej.

Z ogromną przyjemnością sięgnęłam po tę pozycję, bo chciałam poznać niejako od kulis rodziny rządzących. Zobaczyć czy ojcowie swoją tyranie przekładają na dom i rodzinę. Czy miłość ojcowska ma rację bytu, a przede wszystkim czy z powodu polityki tatusiów, dzieci spotykają jakieś przykre konsekwencje.

W książce znajdziemy takie nazwiska jak Stalin, Pinochet, Kim Kaddafi czy Husain. Przekrój jak widać dość duży, co pozwoliło mi sądzić, że zapoznam się ze wszystkimi największymi dyktatorami. I tak też było. Dostałam naprawdę barwne biografie, które nie raz przyprawiały mnie o zawrót głowy.

Niestety, o ile same biografie były bardzo ciekawe, to autorzy niekiedy zgubili sedno całej opowieści. Gdzieś ten tytuł „Dzieci dyktatorów” rozmył się na tle całej historii. Często nie wybrzmiał tak, jak powinien. Owszem motyw dzieci był poruszony, ale przyćmiewał go obraz ojca i jego polityki. Tak naprawdę utkwiły mi w pamięci tylko trzy historię. Pierwsza o córce Stalina, która przez całe życie pokutowały za swojego ojca. Druga o synach Husajna, którzy w swojej brutalności niemal bili na głowę Sadama i ostatnia o umiłowanym nieślubnym synu Łukaszenki. Pozostałe opowieści pozostały tylko mglistym wspomnieniem.

Nie jest to zła książka, bo pokazuje, że za tyranie ojców winy ponoszą ich dzieci. Mimo to spodziewałam się czegoś innego.