Operacja berlińska recenzja

Historia naszego kraju jest niezwykle bogata w wydarzenia, często wszystko jest zbyt skomplikowane. Na lekcjach historii przedstawiane są nam suche fakty i daty, a dzięki cyklowi pt. „W tajnej służbie II Rzeczypospolitej” możemy poczuć atmosferę walk o wolność, spotkać znane nazwiska i ujrzeć ich osobowość.

Pierwszy tom nosi tytuł „Operacja berlińska” i zabiera nas do 1918 roku, gdy skończyła się Wielka Wojna, a Polska odzyskała niepodległość i ponownie pojawiła się an mapach Europy, co nie oznaczało, że zapanował spokój. To czas, gdy na nowo budowany jest ład polityczny budowany na zgliszczach starych imperiów i porządkujący przebieg granic na starym kontynencie. Gdy wkraczamy w akcję, trwa jeszcze powstanie wielkopolskie, w Wersalu rozpoczyna się spotkanie przywódców państw Endety, w którym bierze udział Ignacy Jan Paderewski i Roman Dmowski, a na wschodzie toczą się nadal walki z Ukraińcami o Lwów, a z Litwinami o Wileńszczyznę. Fabuła rozpoczyna się w 1919 roku, w styczniu, gdy trwa nocne tajne spotkanie generałów w pałacu Hindenburga w Berlinie.

W takich to okolicznościach, w których jeszcze nie wiadomo w jaką stronę potoczą się losy Polski, poznajemy braci Adamczewskich, Wiktora i Mikołaja. Mikołaj zna smak wojny, brał udział w nie jeden walce, ale Wiktor nie miał okazji być na wojnie i postrzega ją jako romantyczną przygodę. Mikołaj wie, że jest zupełnie inaczej. Zawsze marzył, by walczyć w obronie swojej ukochanej, okupowanej ojczyzny. Wiktor uważa, że „na wojnie są zwycięzcy i pokonani”, a Mikołaj przekonał się już, że „na wojnie wszyscy przegrywają”. Wkrótce życie Wiktora ulegnie zmianie, ale jego wola walki zostanie wykorzystana w wywiadzie do którego zostanie zwerbowany i otrzyma odpowiedzialną misję.

Czytanie przebiegało mi w wolnym tempie, ze względu na umieszczenie wielu faktów historycznych, które są istotne dla fabuły. Ich poznawanie wymaga skupienia, by nie umknął żaden istotny element. Natomiast rozdziały typowo beletrystyczne czyta się już z dużo większym zaangażowaniem.

Na kartach tej powieści ożywają postacie znane z kart historii, pozwalając lepiej poczuć ich osobowość, poglądy, przekonania i sposób myślenia. Autor nikogo nie wybiela ani nie ocenia, lecz stara się obiektywnie pokazać sytuację, jaka panowała tuż po odzyskaniu niepodległości przez Polskę. Na tym tle stworzył losy głównego bohatera, czyli Wiktora Adamczewskiego, którego historia splata się z pozostałymi wątkami. To z kolei tworzy wielowątkową siatkę, której autor zgrabnie połączył fikcyjne wydarzenia i postaci z faktami wziętymi z dziejów naszego kraju oraz osobami, które odegrały w tamtym czasie dużą rolę.

Dla oddzielenia prawdy od fikcji i nakreślenia ówczesnego obrazu Europy, dokładnie wyjaśnia sytuację polityczną zarówno wprowadzając czytelnika do swojej powieści, jak i na końcu, dając dosyć szeroki ogląd na to, co działo się w pierwszych miesiącach po I wojnie światowej. Z precyzyjną dokładnością oddał charakterystykę lat, gdy Polska powracała na mapę Europy, czerpiąc wiedzę z dostępnych źródeł historycznych i pokazując realia, o których nie dowiadujemy się ze szkolnych podręczników. To opowieść o ludziach, którzy walczyli o naszą niezależność na różne sposoby, nadawali na nowo znaczenie polskiemu narodowi, ale też o zwykłych ludziach, którzy podnosili się po minionym koszmarze wojennym.

Książkę przeczytałam, dzięki wydawnictwu Novae Res

https://ezo-ksiazki.blogspot.com/2022/04/1050-w-tajnej-suzbie-ii.html