Kachna recenzja

Moje serce dziś w w rozterce, czyli znowu spodziewałam się czegoś innego.

Tytułowa Kachna to młoda dziewczyna z pogmatwaną przeszłością – po rozboju i uszkodzeniu człowieka trafia do zakładu karnego dla małolatów.
Jak to bywa - wyszła i nie mając pomysłu, gdzie się podziać, zwąchała się z jakimś marginesem, czyli złodziejem Bronkiem.
„Nie byłam jego laską. Właściwie nie wiem, o co między nami chodziło. Pomagałam mu w pracy, w domu i tyle. Gdzie miałam się podziać? Bronek to dobry człowiek. Pomógł mi. Nie mieliśmy wspólnych planów. Mówił, że pomoże mi stanąć na nogi, i już.”
Dżentelmen Bronek pewnego dnia oddaje Kachnę obcemu mężczyźnie za skrzynkę piwa (chyba autor książki za dużo się „Psów” naoglądał).
Mężczyzna ten stawia Kachnie ultimatum - albo jedzie z nim w nieznane miejsce na rok, albo wraca do więzienia.
Skoro książka ma 356 stron to jak się domyślacie Kachna z pewnym oporem i nieśmiałością wybiera rok w nieznanym.

Rok w nieznanym miejscu, mieszkania z nieznanym mężczyzną. Młoda kobieta i młody mężczyzna RAZEM. To na kilometr śmierdzi wybuchem hormonów i seksem. Czy tak było? Tego nie powiem, może ktoś to "arcydzieło" sam przeczyta.
Jak dowiadujemy się z okładki: "Kachna to intrygująca, pełna mistycznych wątków powieść"...
Czy intrygująca to bym się kłóciła, a te mistyczne wątki to np. miejsce akcji - zmyślona osada pośród lasów. Mieszkają tam sami dziwni ludzie, tworzą wspólnotę, wszyscy się znają i są prawie samowystarczalni. Mają znachorkę, bibliotekę, karczmę i mało kontaktu ze światem (jakiś kurier z przysyłkami się pojawia). Piją dziwne zioła, oddają cześć słońcu, nie jedzą mięsa. Każdy wierzy w co chce, nawet dzieci, a szkoła jest nieobowiązkowa.
Generalnie autor chyba popłynął ze swoją zbyt bujną wyobraźnią. W każdym razie ja upewniłam się, że nienawidzę mistycznych wątków (nie ma to jak twarde stąpanie po ziemi).
Oczywiście (a piszę to z przekąsem) jak się domyślam sensem tej książki ma być resocjalizacja Kachny i afirmacja życia, przyjaźni, pomocy. Wyszło to jednak nieprzekonująco.

Co we mnie zostało po lekturze? Niesmak, że można takie coś popełnić, napisać.
Podsumowując czyli moje zarzuty:
1) wątek sensacyjny Wolfganga - zbędny,
2) wątek polityczny - zbędny,
3) galimatias z cudem odnalezionymi/zamienionymi rodzicami - naiwny i naciągany,
4) wtrącenia historyczne i filozoficzne - jak dla mnie wiały nudą,
5) zakończenie - total do bani, można zwymiotować taka kicha.
Niestety nie polecam. Szkoda czasu.

książkę otrzymałam z klubu recenzenta nakanapie.pl