Prosta sprawa recenzja

Traf chciał (czyt. wirusik), że mam okazję korzystać przez pewien czas z Audioteki całkowicie za darmo. Jak wiadomo, gdy coś jest darmowe to trza brać. Po ściągnięciu aplikacji jakże byłam zaskoczona, cóż to?, Chmielarz wypuścił coś nowego? I nie, nie mam tu na myśli Wyrwy, a Prostą sprawę. Internety odesłały mnie do oficjalnego profilu autora na Facebooku, z którego od dawna nie korzystam, a także do znanej nam strony dla książkoholików, czyli LC (której też notabene nie odwiedzam).

Żeby więc wyjaśnić wszystkim tym, którzy nie wiedzą o co chodzi – Pan Wojciech w trakcie pandemii przeprowadził eksperyment literacki, co nieco już nam znany. Raz na dzień lub dwa wrzucał na swój profil rozdział nowej powieści, pisanej oczywiście na bieżąco. Dlatego jest to historia nieoszlifowana, właściwie bez redakcji i prawdopodobnie z lekkim wkładem czytelników (nie prześledziłam wszystkich komentarzy pod postami, ale autor zachęcał do dzielenia się pomysłami i część z nich wykorzystał).

Mamy do czynienia z powieścią sensacyjną, której główny bohater jest postacią na wskroś tajemniczą. TEN (zaimek użyty nie bez powodu, gdyż personalia owego bohatera pozostają nieznane) przyjeżdża do Jeleniej Góry, by oddać pieniądze swemu przyjacielowi o ksywie Prosty. Na miejscu dowiaduje się, że mężczyzna zniknął i prawdopodobnie grozi mu, a także jego chorej córce, niebezpieczeństwo. W trakcie poszukiwań zagadkowy obywatel styka się z różnymi ludźmi, „przesłuchuje” ich i nieświadomie wplątuje się w awanturę o kasę, czyli w interesy mafijno-przemytnicze. Jest tu i dobrze prosperująca grupa przestępcza, której szef ma zapędy pedofilskie, i groźni Czesi oraz Romowie, i przekupni gliniarze (temat ledwie liźnięty), i ambitna funkcjonariuszka ABW. Jest trochę walk, krwi i strzałów. Jest nie do końca zrozumiana motywacja bohatera. Jest i mało rozwinięty wątek romansowy. Jak nic polski Jack Reacher (co było zamysłem autora, więc bez żalu!).

Ostatecznie fabuła nie powala. To nie jest powieść, w której liczy się intryga czy psychologia postaci, ale akcja. A tej tu nie brakuje. Ale umówmy się, czego innego spodziewać się po tym gatunku literackim? Szczególnie gdy powieść była pisana na gorąco, bez planu i researchu? I tak uznaję odsłuch za całkiem przyjemną przygodę, tylko lektor jakiś taki trudny. Ucho długo się przyzwyczajało.

Na koniec dodam – wydawnictwo Marginesy planuje wydać Prostą sprawę także w wersji papierowej. Być może szykuje się kolejny cykl?