Parker Pyne na tropie recenzja

Nigdy nie byłam fanką zbiorów opowiadań, nie zostanę nią po przeczytaniu tej książki.
Agatha Christie to pisarka, której nie trzeba nikomu przedstawiać; jest dla światowego kryminału tym, czy Dior w świecie mody. Cenię ją za zróżnicowane, zaskakujące i drobiazgowo przemyślane fabuły, wodzenie czytelnika za nos, subtelne wskazówki, wyraziste postaci i klimat, który emanuje z każdej strony.
"Parker Pyne na tropie" pozornie posiada wszystkie te cechy. Główny bohater, pan Parker Pyne, niegdyś urzędnik w dziale Akt Osobowych, wykorzystuje znajomość statystyki do uszczęśliwiania ludzi. Tak po prostu. Honorarium, jakie pobiera, jest jednak tak śmiesznie niskie, że można śmiało stwierdzić, iż starszy pan pracuje charytatywnie. Jego klientelę stanowią zatem zarówno ludzie z wyższych sfer jak i zwykli zjadacze chleba.
W zbiorze odnajdziemy 12 krótkich opowiadań. Moim głównym zarzutem jest właśnie ich długość. Osobiście uważam, że napisanie dobrego tekstu na pięć stron jest równie trudne, co stworzenie 500-stronicowej powieści; lubię jednak śledzić nieśpiesznie rozwijającą się fabułę, stopniowo poznawać bohaterów i łączące ich relacje, testować hipotezy, zmieniać podejrzanych…
Zbiory opowiadań rządzą się jednak swoimi prawami – większość bohaterów to postacie epizodyczne (a ja nie jestem aż tak uczuciowa, by przywiązywać się do kogoś po kilkunastu stronach), a sam Parker, choć miły i poczciwy, nie jest jednak kimś na miarę H. Poirot czy panny Marple. Pierwsze teksty są bardzo przewidywalne, jednak dalej jest już bardziej w stylu A. Christie – kilka razy dałam się nabrać, jednego to nawet sobie nie wybaczę.
Wyróżniam "Dom w Szirazie" i "Wyrocznię Delficką."
Następnym razem zastanowię się trzy razy, zanim sięgnę po kolejny zbiór opowiadań.