Parker Pyne na tropie recenzja

Agatha Christie to najbardziej znana autorka kryminałów na świecie. Większość jej książek została sfilmowana, tłumaczono je na 65 języków. Po dziś dzień uznawana jest za jedną z najbardziej poczytnych autorek. Jej powieść „Parker Pyne na tropie” wydana została w Polsce kilkakrotnie. W 2013 roku wznowiono wydanie dzięki Grupie Wydawniczej Publicat.
Parker Pyne to człowiek, który pomaga innym osiągnąć szczęście, niezależnie od tego, czego potrzebują by je mieć. Jednej z kobiet dostarcza uciech młodości, jednego klienta wysyła w podróż z ważnymi, szpiegowskimi dokumentami, a jednemu znajduje żonę. Wszystko to robi, po odgadnięciu o co chodzi danej osobie i po zadaniu jej kilku pytań. Niemal zawsze trafia bezbłędnie w potrzeby swoich klientów. Pomagają mu w tym przeróżne osoby – aktorzy, tancerze, byli żołnierze… W końcu wyjeżdża na urlop. Nie jest mu jednak dane, by wypocząć. Ciągle dzieje się coś, co musi odwrócić jego uwagę od własnych przyjemności. Czasem to on sam interesuje się sprawą, czasem to potrzebujący go szukają. W każdym przypadku pomaga swoim klientom.
Książkę można podzielić na dwie części – sprawy, którymi zajmuje się Parker w biurze i te na urlopie. Obie te części składają się z krótkich opowiadań, połączony ze sobą osobą Parkera. Każde ma podobny schemat – w biurze pojawia się potrzebująca osoba, opowiada o sobie, Parker wymyśla dla niej pomoc, a potem wszystko tłumaczy. Na wakacjach jest podobnie – najpierw poznaje ludzi, potem coś się dzieje, ktoś szuka jego opinii i Pyne wszystko rozwiązuje.
Główny bohater zaskakuje. Nie jest on detektywem, ani psychologiem, ale ma cechy obu z nich. Jest niesamowicie inteligentny i bystry, potrafi szybko kojarzyć fakty i łączyć szczegóły. Oprócz tego to dobry człowiek, który pomaga potrzebującym. No i ma własny, dochodowy biznes. Otacza się ciekawymi ludźmi, którzy mu pomagają. Jego klienci to nieszczęśliwe osoby, które potrzebują rady. Ich motywy są różne, jednak zawsze podchodzi się do nich w sposób indywidualny i rzeczowy.
Język jest prosty. Zdania są krótkie, narracja i dialog są w podobnych proporcjach. Mało różnorodne są wypowiedzi postaci – tylko jeden z bohaterów miał problemy z wymówieniem niektórych rzeczy, dlatego jego zdania były pourywane.
Niestety – nawaliła korekta i redakcja. Niekiedy literówki, czasem jakieś drobne potknięcia, psuły czytanie. Na dodatek często zdarzało się, że w dialogu pojawiała się nagle narracja i odwrotnie. Wszystko było niepodzielone, jakby nikt nie zawracał sobie tym głowy.
Ogólnie książka jest dobra. Pierwsza część wydawała mi się o wiele ciekawsza, niż ta wakacyjna. Pierwszy raz spotkałam pana Pyne’a i jestem oczarowana. Pierwsze rozdziały pochłonęłam, nawet nie wiem kiedy. Na dodatek kartki uciekały w takim tempie, a od historii nie mogłam się wręcz oderwać.
Komu polecam? Jeśli nie znacie Christie – poznajcie ją z tą książką. Jeśli znacie, ale nie słyszeliście jeszcze o Parkerze – koniecznie sięgnijcie po tę lekturę! Zabawa gwarantowana, a krótka forma każdej sprawy jest strzałem w dziesiątkę.