Nieskończone bicie serca recenzja

"Nieskończone bicie serca" jest kontynuacją powieści "Moje serce należy do ciebie". Tę część czytało mi się znacznie szybciej, swobodniej. Króciuteńkie rozdziały również w tym pomagały.

Alessio Puleo podejmuje się wielu tematów. Nad jednymi pochyla się bardziej, inne jedynie muska. Nielegalny handel organami jest tym wiodącym i przyznaję, że najbardziej byłam go ciekawa. Bohaterowie sami próbują dociec prawdy szarej strefy handlu narządami. Jednakże jestem nieco zawiedziona tym, że nie poczułam jakiegoś większego strachu, niebezpieczeństwa wiążącego się z tym procederem. Za bardzo to wszystko zostało spłycone.

"To, co dla nas stanowi przygodę, sprawia, że czujemy, że żyjemy, w rzeczywistości jest bezwzględną i niebezpieczną rozgrywką."

Autor porusza również motyw pamięci komórkowej, wątek lesbijski, nieodpowiedzialności związanej z chorobami przenoszonymi wraz z krwią, rozwiązłości seksualnej, straty, przyjaźni, umiejętności dawania czy brania.

"Żyłam w kryształowej kuli, takiej magicznej, zaczarowanej, w której pada śnieg, gdy nią potrząśniesz, i niezmordowanie gra pozytywka. Teraz rozsypała mi się w rękach, a okruchy szkła kaleczą moje ciało."

Ważną rolę dla mnie w książkach odgrywają relacje między bohaterami. Tu, ku mojemu rozczarowaniu, zabrakło mi większej głębi, emocji. Postaci są niezdecydowani, niekonsekwentni, niekiedy nieodpowiedzialni w zachowaniu. Momentami gubiłam się w tym, kto jest z kim. Wolność seksualna wolnością, ale pojawiające się i kończące kolejne związki, jak dla mnie zbyt szybko to następowało, nie było nawet czasu, by dłużej się przy którejś relacji zatrzymać. Zazwyczaj narzekam na zbyt małą ilość dialogów, ale tym razem mamy odwrotną sytuację. Zabrakło mi opisów i przemyśleń bohaterów. Na plus jest to, że w ich postawach da się zauważyć jakieś zmiany.

"Nieskończone bicie serca" jest powieścią adresowaną stricte do młodzieży. Jednakże mam pewne wątpliwości, czy tak młody czytelnik powinien sięgać po tę lekturę. Nie zmienia to jednak faktu, że powieść pokazuje jak daleko człowiek jest w stanie się posunąć, by ratować zdrowie i życie najbliższych.