Trudne światło recenzja

Zdarza wam się zaczynać książkę i ją odkładać, bo coś wam w niej nie pasuje, ale powrócić do niej po jakimś czasie z całkiem innym nastawieniem? Ja tak miałam z tą nie długą powieścią, która ma zaledwie trochę ponad 200 stron. Moje pierwsze podejście zakończyło się totalnym fiaskiem. Dziś już wiem, że nie byłam na nią gotowa.

„Trudne światło" opisana jest z perspektywy jednej osoby, Davida, uznanego malarza, który w pewnym momencie swojego życia cofa się w czasie do chwil, które zmieniły jego życie. Z perspektywy czasu opowiada o swojej ukochanej żonie, rodzinie, przyjaciołach oraz największej tragedii jaka ich spotkała.

Książka należy do tych bardzo spokojnych, bez większych zwrotów akcji, bo tu akcja jako taka praktycznie nie istnieje. I przy tej pozycji to pasuje, ważniejsze są w niej emocje, którymi są naładowane strony. Każde zdanie, każde słowo jest dokładnie przemyślane by pokazać nam prostotę życia z jego radościami i smutkami.

To opowieść o miłości męża do żony, rodziców do dzieci, o miłości i przyjaźni braterskiej. Jest ona o bliskości, poświęceniu i tęsknocie przepełnionej bólem. A także o decyzjach, które mają wpływ nie tylko na przyszłość, ale również na postrzeganie rzeczywistości. Opowiada o starości, przemijaniu i pogodzeniu z losem. To naprawdę pełna ciepła i piękna, a zarazem zwykła historia, która wycisza i skłania do wielu refleksji. Dodatkowym plusem jest malowniczy język, którym raczy czytelnika autor.

Aż dziw bierze, że taka pozycja przeszła u nas bez większego echa. Książka nie jest dla każdego. Nie każdemu się ona spodoba. Uważam jednak, że warto poświęcić jej czas i myśli. Ze mną na pewno zostanie na dłużej.