Wiatraki recenzja

  Dobry język i dobra historia . To jest to, co przyciąga mnie do książki. Zajas pisze bardzo smacznym językiem, niebanalnie, używa nie oklepanych porównań i wciąga w swój językowy świat. 
 To spowodowało, ze jego grobiańską trylogię połknęłam szybko i żal było rozstawać się z bohaterami – Andrzejem Krzyckim i Luckiem Bałysiem. 
 Bardzo ucieszyłam się, ze będzie ciąg dalszy. Tym razem przygody rzucają bohaterów na Pomorze….
 No cóż. Ale ważna jest jeszcze fabuła. Tym razem miałam momentami wrażenie, ze autor jednak przeszarżował. To bardzie jest sensacja niż kryminał, i to sensacja spod znaku niemożliwie skutecznych, niezniszczalnych bohaterów. Ich wytrzymałość, odporność fizyczna i psychiczna, z czasem zaczyna budzić jednak rozbawienie. 
 Jest jakaś granica u takich czytelników, jak ja , którzy wręcz wchodzą w skórę bohatera, że niemożliwe jest po prostu niemożliwe. Po jej przekroczeniu zaczyna być śmiesznie … albo bohater zaczyna irytować.
 Miałam też wrażenie, że niektóre watki są zupełnie niepotrzebne, przedłużają fabułę ( pewnie miały zwiększać napięcie?) , a niektóre opisy są zbyt szczegółowe, albo wręcz "od czapy".
 
 Niemniej autor nadal ma mój kredyt zaufania. I czekam na drugi tom nowej trylogii. Tym bardziej ,że zostawił moich ulubionych bohaterów w bardzo trudnym momencie.