Anne z Avonlea recenzja

Marzenia zostały spełnione, dawne urazy wybaczone, a wrogowie stali się przyjaciółmi. To chyba powinien być koniec, ale tak jak to w życiu bywa, koniec jest zaledwie początkiem nowej historii.

Ania, mając 16 lat, kończy szkołę pedagogiczną. Dzięki Gilbertowi, który oddaje jej swoją posadę, Ania zaczyna pracę jako nauczycielka w Avonlea. Jednak w życiu Ani nie może być długo spokojnie i stabilnie. Na Zielone Wzgórze przyjeżdża dwoje nowych małych podopiecznych, którzy odwracają życie Ani i Maryli o 180°, szczególnie jeden mały chłopiec.

W drugiej części sagi o naszej cudownej rudowłosej marzycielce poznajemy wielu nowych bohaterów. Każdy z nich jest zupełnie inny, z wyjątkowym charakterem. Pojawiają się zarówno dzieci, które uczy Ania, jak i dorośli, którzy przewijają się przez jej życie. Mamy ciekawe spojrzenie na to, jak Ania radzi sobie w kontaktach międzyludzkich z osobami w różnym wieku. Zaskoczyło mnie, jak bardzo bohaterka dojrzewa, a jednocześnie pozostaje tą samą marzycielską i lekko roztargnioną Anią, którą poznaliśmy w poprzedniej części.

Lucy Maud Montgomery bardzo ciekawie pokazuje realia życia ówczesnego świata. Opisy miejsc, sytuacji i zwyczajów z życia mieszkańców Avonlea są inne niż w dzisiejszym świecie, jednak bardzo przyjemnie się o nich czyta. Same opisy są zwięzłe i krótkie.

W lekturze przeplata się kilka bardzo ważnych tematów. Jednym z nich, który najbardziej mnie ujął, jest motyw samotności. Nie jest on przedstawiony wprost, jednak w wielu momentach mocno wybrzmiewa. Jest pokazany w bardzo delikatny sposób, ale uświadamia nas, że to uczucie może towarzyszyć ludziom w różnym wieku i objawia się u każdego inaczej. Głównie jednak książka niesie bardzo pozytywny przekaz, ucząc, że w życiu bardzo ważna jest przyjaźń, marzenia i dążenie do celu.

Serdecznie polecam sięgnąć po tę lekturę osobom w każdym wieku. Jest bardzo przyjemna, pozwala jeszcze bardziej zżyć się z bohaterami i przeżywać z nimi ich przygody. Jest pisana prostym językiem, jednak nie jest przy tym infantylna. Ma w sobie mnóstwo sytuacji wywołujących śmiech, ale często także smutek. Cieszę się, że zdecydowałam się po nią sięgnąć, nie mogę doczekać się co się wydarzy w kolejnych tomach.